sunny side up

zondagmorgen

Uitslagen waar je normaal weken op moet wachten zijn er binnen een paar dagen. Brievenbus overstroomt met lieve post. Het is meer dan geoorloofd om op zondagochtend niks nuttigs te doen behalve bewonderend staren naar m'n liefjes. En de (wtf?) haarwerkspecialist heeft na mijn vraag ineens toch nog een gaatje op haar drukke zaterdag.

Carnavalszaterdag was dat. Een slecht verhaal. Daar zat ik met een theetje in de hand pruiken te passen in de discrete salon. Weer eens iets anders dan met een pruik op en een pilsje op het stationsplein bij de Stasiefestasie in Remunj. Maar guess what, prachtige pruik gevonden. Een kopietje van mijn haar maar dan de plasticfantastic versie en daarom niet uit model te krijgen! Bye bye bad hairdays! (Alhoewel ik toch optimistisch blijf en geloof dat ik die 0,0000001% persoon kan zijn bij wie het haar blijft zitten:)

fun

De medische molen draait als een gek. En terecht maar tegelijk ook vol verbazing over hoe snel het allemaal kan. Voor ik het weet lig ik in de MRI scan. Of ik muziek wil. Ja hoor. Welke radiozender? Maakt niet uit of nee wacht, doe maar 3FM. Lig ik daar. Amper twee dagen in de wetenschap dat ik iets dan nog onuitspreekbaars mankeer. Ik moet stil blijven liggen in de tunnel terwijl op m'n koptelefoon Cyndi Lauper krijst dat girls just fun willen hebben. Ik weet niet of ik moet lachen of huilen. Ik vond het altijd al een kutplaat.

bitch

En toen werden we wakker in een nachtmerrie. Alsof we in een slechte film zijn beland. Alsof we de verkeerde afslag hebben genomen. Alsof er een grote stempel uit de lucht kwam storten op mij, op ons. Borstkanker.

Twee weken verder en ik ben binnenste buiten gekeerd in drie ziekenhuizen, door tig dokters met nog meer onderzoeken en een kleine operatie. Er is een plan. Vrijdag ging de eerste chemokuur er al in.

Al heb ik nauwelijks een moment om na te denken, door alle gaatjes heen sijpelt angst, verdriet, oerkracht en liefde. De eerste twee maken ruimte voor haat aan de kanker. De laatste twee groeien exponentieel. Net als de kanker zelf overigens, maar de motherfucker gaat wensen dat hij zich nooit had gemanifesteerd in mij. Jankend gaat het smeken om de nek omgedraaid te krijgen door de chemo. Hey you cancer, you picked the wrong bitch!