Iedereen doet maar wat

Beeldvreter

Ik hield er mee op hier. Mijn blogmatties verhuisden langzaam allemaal naar insta en ik volgde. Sneller meer beeld te consumeren daar. Voor een beeldvreter als ik heerlijk. Zoveel inspirerende en lieve mensen die ik volgde op blogs, zoveel in het kwadraat en makkelijker te vinden, zaten er op insta. Ik kwam uit bij zoveel leuke mensen. 

Girlcrush

Mayra Louise was er een van. Sindsdien ben ik hooked, girlcrush. Wat een prachtvrouw. Gierend inspirerend is ze. Ze heeft me de afgelopen jaren laten zien dat vrouwen in alle maten en vormen mooi zijn, dus ook een lijf als het mijne. Wat blijkt, ik kan de crap cutten  want ik ben goed genoeg zoals ik ben! Gekkenhuis. Door haar had ik het lef en kocht ik twee jaar geleden mijn allereerste bikini. Nooit voor mogelijk gehouden dat ik dit punt echt zou bereiken. 

Ze schreef haar eigen boek: Op je lijf geschreven. Ik gaf het mezelf cadeau toen het uitkwam. Het boek inspireert al zo hard voordat ik bij hoofdstuk 1 ben, dat ik de typemachien er weer bij pakte. Ik tikte de dagen daarna meer op mijn ouwe laptop dan in de afgelopen drie jaar bij elkaar. En dan bedoel ik voor mezelf, niet voor werk of andere verplichtingen.

Palmen

Ga ik meteen maar even door naar mijn old skool pre-insta-en-blog crush: Connie Palmen. Ik zit gotgloeiende voor de tweede keer in 17 jaar vrijwillig in een theater. Struint ineens Palmen de zaal in en gaat op de stoel precies twee rijen recht voor me zitten. Het hele nooit naar een theatergedoe is een story an sich. (Dat krijg je ervan als je Theaterwetenschap gaat studeren terwijl je doel Film en televisiewetenschap is en je helemaal niet van theater blijkt te houden.) Maar Connie. Ik heb al haar boeken, essays, alles gelezen en in de kast staan. Sinds ik kinderen heb, is lezen echter een onbegonnen opgave. Ik heb het concentratievermogen van een visstick.

Jij zegt het sleep ik al minstens twee jaar van hot naar her. Het is twee vakanties mee geweest naar Italie. Het is er het boek naar, voor mij. Je leest na een lange periode gewoon weer verder. Als een date met een vriend die je jaren niet zag maar waarmee het weer als vanouds is. Je weet vanaf het begin al waar het heen gaat en toch lees je door. Geïntrigeerd ben ik. Het verhaal van twee schrijvers en hun relatie, met elkaar, met de omgeving, met familie en werk. Soms net niet te gênant om er op deze manier deelgenoot van te zijn.  

Iedereen doet maar wat

Het laat me nadenken over mijn eigen leven. Zij laten mij nadenken over het leven. Uiteindelijk is mijn conclusie, iedereen doet maar wat. Probeert er het beste van te maken met de middelen die je hebt. En ik ben goed tevreden met hoe ik het doe. Dus he, ik loop lekker verder op het paadje dat ik nu bewandel. 

nog eentje dan

Nog een hele dag met gips. Vrijdag gaat het eraf. En dan zet ik zo gauw als mogelijk een punt achter meer dan zeven weken wonen, slapen, wassen, spelen, werken, leven in de huiskamer. Ook klaar mee. Check.

kraak

Het is enkel gebroken maar makkelijk is anders. Gelukkig heb ik m'n tribe.  

fijne zondag

We zijn nog maar net begonnen maar de eerste mooiste dag van het jaar is in the pocket. Vorige week zondag was de laatste dag van de vakantie. Ik vond dat het een briljante laatste dag moest worden. "Morgen gaan we pret maken he mama", zei Morrison voor het slapen gaan. En so we did. 

Om 11:00 zaten we met zn tweetjes op de fiets. Om 11:30 kochten we onderweg donuts. Om 12:00 zaten we in TunFun (binnenspeeltuin). Om 14:00 uur raceten we naar Het Ketelhuis. Om 16:30 bespraken we The Good Dinosaur na met een snoepzakje en een fristi. Om 17:00 uur zochten we een MacDonalds op en om 18:30 uur kwamen we voldaan thuis aan en werden we overspoeld door een enthousiaste Louise die het übergezellig vond dat we weer thuis waren. BAM eerste zondag van het jaar. Je was fantastisch! 

En ja het Westerpark mist een paar bloemetjes die mijn date stiekem voor me plukte♡

bye bye

Wel wel. Wat zal ik zeggen. Bizar en extreem. Dag 2015. Tot nooit meer.

CYB

Mijn blog. Het lijkt wel alsof er niks gebeurd is de afgelopen maanden. Ondertussen was ik in New York bij het huwelijk van mijn broer, werd mijn liefste meisje 1 jaar oud en is de nieuwe keuken bijna klaar. 

Na het afgelopen weekend weet ik het zeker. De boze buitenwereld kan de klere krijgen. Ik was al flink op dreef, maar ik ga nog harder van mijn kleintjes genieten. Ik geniet nog harder van alle gekkigheid die tropenjaren met twee kleine kinderen met zich meebrengen. Ik zal ze nog bewuster overladen met liefde zodat ze dat hopelijk zelf later in overvloed kunnen geven en nemen. Ik pak mijn lief extra vast en vertel 'm een keer meer hoeveel ik van hem houd. Ik verheug me enorm op samen oud worden. Als ik de kans krijg boek ik weer een ticket naar New York en een vakantie met m'n family. En ik blijf hier keihard alle moois, liefs, geks en wat dan ooks uit mijn leven verzamelen waarvan ik denk dat ik het niet moet vergeten.

dat dus

Er is zoveel waarover ik iets of ook weer niets kwijt wil dat ik niet weet waar ik moet beginnen. Maar he, dit is m'n eigen blog dus whatever, ik begin gewoon ergens! Bijvoorbeeld bij dat ik gek word van alle (goedbedoelde) adviezen en berichten, soms niet eens specifiek aan mij gericht maar als het voorbij komt dan wind ik me toch op. Donder op met je eet geen suiker, geen tarwe, gebruik geen deo en drink geen alcohol. Noem het of er zitten kankerverwekkende stoffen in. Al heb je je hele leven gerookt, dan nog krijg je niet per definitie kanker. En die vervuilde lucht waarin we dagelijks rondlopen, die kun je niet uitzetten. Dood is de enige toestand waarin je geen kanker kan krijgen en guess what, ik LEEF en ik ben daar minimaal de komende veertig jaar nog druk mee.
Ik zoek nog even verder naar mijn nieuwe balans. Ik denk na over de hoeveelheid bewerkte boterhamworst die mijn zoon naar binnen krijgt. En ik probeer met een stuk cote d'or in m'n mond te bedenken hoe ik zo min mogelijk suikers kan eten en zie als bijzaak kansen om twintig kilo overgewicht te verliezen het komende jaar.

Dat. Maar ook dat oktober borstkankermaand is. En dat het thema dit jaar jonge vrouwen is. Hoe is het mogelijk. Sluit ik even naadloos aan... Ik zag het in een commercial voorbij komen en las een paar verhalen. Het doet pijn, geconfronteerd worden met lotgenoten. Het is tegelijk prettig te weten dat ik niet alleen ben en dat het een op zichzelf staand thema is. Ik zoek af en toe naar hoe anderen het doen, de draad weer oppakken.

In het dagelijks leven lijkt het vaak alsof het allemaal niet gebeurd is. Maar dan word ik na een halve dag werken duizelig als een carrousel of krijg ik met Louisje op de arm weer steken in m'n tiet.
Ik ben dankbaar dat de wetenschap zo ver is dat ze mij beter hebben gemaakt. Ik ben trots op mezelf hoe ik me hier doorheen heb gewerkt en trots op de enorme kracht van mijn gezin. Dat neemt niet weg dat ik soms ineens in huilen uitbarst, in de tandartsstoel, achter m'n laptop aan de eettafel als Morrison op school zit en Louise in bed ligt. Soms ben ik tegen het angstige aan bezorgd over dat het niet terug mag komen. Ik ben ontzettend blij dat mijn haar weer terug komt maar ik vind het vreselijk dat er krullen in zitten en ik weet me geen raad met m'n pleeborstel kapsel. En ik prijs me gelukkig dat ik m'n tiet uberhaupt nog heb, dat ik niet heb hoeven dealen met een amputatie. Maar die borst laat me geregeld weten wat er het afgelopen jaar mee gebeurd is. Soms kan ik dit soort dingetjes niet uitzetten en moet ik mijn hart even luchten. Minor details.

Dat. Maar ook dat ik meer en meer in het nu leef en dat bevalt me prima! Ik bepaal steeds bewuster wat ik kan, wat ik wil en hoe ik het wil hebben.

Het bracht me naar New York en ik had het meer dan fantastisch! Wat een stad. Ik ben in love. Ik weet dat ik er terug kom. Man o man, mijn enige echte eigen broer getrouwd, en wel in het stadhuis van New York, afgetopt met een feestelijke lunch in Brooklyn met uitzicht over Manhattan. Ik heb mezelf geloof ik 800 keer geknepen en geschopt om te kijken of dit hier echt aan het gebeuren was.

En Louisje, ze werd 1. Ik kan het nog steeds niet geloven. F*cking 1 jaar. Het is alsof er een hap uit mijn leven is gehaald en ik ga nu vrolijk verder bij waar ik gebleven was dus voor mijn gevoel springt ze van 3 maanden zo over in een 1 jarig mupke. Ze is ons cadeautje, ons kersje op de taart.

En de nieuwe keuken, de voorbereidingen zijn in volle gang. We leven twee weken zonder keuken en dat gaat uitstekend. Volgende week wordt de nieuwe geboren. Ik kan niet wachten om jullie voor te stellen aan mijn vaatwasser.

Dus. Dan zijn we weer bij gepraat. De groeten oktober, je was leuk.