Pagina's

donderdag 29 oktober 2015

dat dus






Er is zoveel waarover ik iets of ook weer niets kwijt wil dat ik niet weet waar ik moet beginnen. Maar he, dit is m'n eigen blog dus whatever, ik begin gewoon ergens! Bijvoorbeeld bij dat ik gek word van alle (goedbedoelde) adviezen en berichten, soms niet eens specifiek aan mij gericht maar als het voorbij komt dan wind ik me toch op. Donder op met je eet geen suiker, geen tarwe, gebruik geen deo en drink geen alcohol. Noem het of er zitten kankerverwekkende stoffen in. Al heb je je hele leven gerookt, dan nog krijg je niet per definitie kanker. En die vervuilde lucht waarin we dagelijks rondlopen, die kun je niet uitzetten. Dood is de enige toestand waarin je geen kanker kan krijgen en guess what, ik LEEF en ik ben daar minimaal de komende veertig jaar nog druk mee.
Ik zoek nog even verder naar mijn nieuwe balans. Ik denk na over de hoeveelheid bewerkte boterhamworst die mijn zoon naar binnen krijgt. En ik probeer met een stuk cote d'or in m'n mond te bedenken hoe ik zo min mogelijk suikers kan eten en zie als bijzaak kansen om twintig kilo overgewicht te verliezen het komende jaar.

Dat. Maar ook dat oktober borstkankermaand is. En dat het thema dit jaar jonge vrouwen is. Hoe is het mogelijk. Sluit ik even naadloos aan... Ik zag het in een commercial voorbij komen en las een paar verhalen. Het doet pijn, geconfronteerd worden met lotgenoten. Het is tegelijk prettig te weten dat ik niet alleen ben en dat het een op zichzelf staand thema is. Ik zoek af en toe naar hoe anderen het doen, de draad weer oppakken.

In het dagelijks leven lijkt het vaak alsof het allemaal niet gebeurd is. Maar dan word ik na een halve dag werken duizelig als een carrousel of krijg ik met Louisje op de arm weer steken in m'n tiet.
Ik ben dankbaar dat de wetenschap zo ver is dat ze mij beter hebben gemaakt. Ik ben trots op mezelf hoe ik me hier doorheen heb gewerkt en trots op de enorme kracht van mijn gezin. Dat neemt niet weg dat ik soms ineens in huilen uitbarst, in de tandartsstoel, achter m'n laptop aan de eettafel als Morrison op school zit en Louise in bed ligt. Soms ben ik tegen het angstige aan bezorgd over dat het niet terug mag komen. Ik ben ontzettend blij dat mijn haar weer terug komt maar ik vind het vreselijk dat er krullen in zitten en ik weet me geen raad met m'n pleeborstel kapsel. En ik prijs me gelukkig dat ik m'n tiet uberhaupt nog heb, dat ik niet heb hoeven dealen met een amputatie. Maar die borst laat me geregeld weten wat er het afgelopen jaar mee gebeurd is. Soms kan ik dit soort dingetjes niet uitzetten en moet ik mijn hart even luchten. Minor details.

Dat. Maar ook dat ik meer en meer in het nu leef en dat bevalt me prima! Ik bepaal steeds bewuster wat ik kan, wat ik wil en hoe ik het wil hebben.

Het bracht me naar New York en ik had het meer dan fantastisch! Wat een stad. Ik ben in love. Ik weet dat ik er terug kom. Man o man, mijn enige echte eigen broer getrouwd, en wel in het stadhuis van New York, afgetopt met een feestelijke lunch in Brooklyn met uitzicht over Manhattan. Ik heb mezelf geloof ik 800 keer geknepen en geschopt om te kijken of dit hier echt aan het gebeuren was.

En Louisje, ze werd 1. Ik kan het nog steeds niet geloven. F*cking 1 jaar. Het is alsof er een hap uit mijn leven is gehaald en ik ga nu vrolijk verder bij waar ik gebleven was dus voor mijn gevoel springt ze van 3 maanden zo over in een 1 jarig mupke. Ze is ons cadeautje, ons kersje op de taart.

En de nieuwe keuken, de voorbereidingen zijn in volle gang. We leven twee weken zonder keuken en dat gaat uitstekend. Volgende week wordt de nieuwe geboren. Ik kan niet wachten om jullie voor te stellen aan mijn vaatwasser.

Dus. Dan zijn we weer bij gepraat. De groeten oktober, je was leuk.

1 opmerking: