Pagina's

dinsdag 29 oktober 2019

Iedereen doet maar wat



Beeldvreter

Ik hield er mee op hier. Mijn blogmatties verhuisden langzaam allemaal naar insta en ik volgde. Sneller meer beeld te consumeren daar. Voor een beeldvreter als ik heerlijk. Zoveel inspirerende en lieve mensen die ik volgde op blogs, zoveel in het kwadraat en makkelijker te vinden, zaten er op insta. Ik kwam uit bij zoveel leuke mensen. 


Girlcrush

Mayra Louise was er een van. Sindsdien ben ik hooked, girlcrush. Wat een prachtvrouw. Gierend inspirerend is ze. Ze heeft me de afgelopen jaren laten zien dat vrouwen in alle maten en vormen mooi zijn, dus ook een lijf als het mijne. Wat blijkt, ik kan de crap cutten  want ik ben goed genoeg zoals ik ben! Gekkenhuis. Door haar had ik het lef en kocht ik twee jaar geleden mijn allereerste bikini. Nooit voor mogelijk gehouden dat ik dit punt echt zou bereiken

Ze schreef haar eigen boek: Op je lijf geschreven. Ik gaf het mezelf cadeau toen het uitkwam. Het boek inspireert al zo hard voordat ik bij hoofdstuk 1 ben, dat ik de typemachien er weer bij pakte. Ik tikte de dagen daarna meer op mijn ouwe laptop dan in de afgelopen drie jaar bij elkaar. En dan bedoel ik voor mezelf, niet voor werk of andere verplichtingen.

Palmen

Ga ik meteen maar even door naar mijn old skool pre-insta-en-blog crush: Connie Palmen. Ik zit gotgloeiende voor de tweede keer in 17 jaar vrijwillig in een theater. Struint ineens Palmen de zaal in en gaat op de stoel precies twee rijen recht voor me zitten. Het hele nooit naar een theatergedoe is een story an sich. (Dat krijg je ervan als je Theaterwetenschap gaat studeren terwijl je doel Film en televisiewetenschap is en je helemaal niet van theater blijkt te houden.) Maar Connie. Ik heb al haar boeken, essays, alles gelezen en in de kast staan. Sinds ik kinderen heb, is lezen echter een onbegonnen opgave. Ik heb het concentratievermogen van een visstick.

Jij zegt het sleep ik al minstens twee jaar van hot naar her. Het is twee vakanties mee geweest naar Italie. Het is er het boek naar, voor mij. Je leest na een lange periode gewoon weer verder. Als een date met een vriend die je jaren niet zag maar waarmee het weer als vanouds is. Je weet vanaf het begin al waar het heen gaat en toch lees je door. Geïntrigeerd ben ik. Het verhaal van twee schrijvers en hun relatie, met elkaar, met de omgeving, met familie en werk. Soms net niet te gênant om er op deze manier deelgenoot van te zijn.  


Iedereen doet maar wat

Het laat me nadenken over mijn eigen leven. Zij laten mij nadenken over het leven. Uiteindelijk is mijn conclusie, iedereen doet maar wat. Probeert er het beste van te maken met de middelen die je hebt. En ik ben goed tevreden met hoe ik het doe. Dus he, ik loop lekker verder op het paadje dat ik nu bewandel.