Pagina's

zondag 25 mei 2014

CYB







Het was me het weekje wel weer. Alsof er peper in de reet van de tijd zit, vliegt het als een raket voorbij.

Aanschouw hier het mooiste bosje bloemen van de wereld. Ik kreeg het deze week. Mijn mannen stelden het speciaal voor mij samen tijdens hun fietstochtje.

Met de zomer in de nek hijgend, ben ik elke seconde dat ik buiten rond mijn huisje vertoef extra blij dat we wonen waar we wonen. Een huis met zelfs twee tuinen. De voortuin is in de basis nu af. Vooral veel tegels en ruimte om te rennen, fietsen, eten aan de grote tafel. De achtertuin is het 5 x 5 jarenplanproject. Tot voor kort verboden terrein voor Morrison: het was een groot kattentoilet voor de hele buurt en een oerwoud van onkruid. Maar goed, nu het onkruid totaal de overhand heeft genomen en er geen plekjes los zand meer zijn die als kattenbak kunnen dienen, blijkt het de mooiste speelplaats allertijden... Morrison kan eindeloos bezig zijn met rondscharrelen, beestjes zoeken, wilde aardbeien plukken, klimmen. Hele verhalen vertelt hij tegen zichzelf. Ik krijg er geen genoeg van om stiekem mee te kijken.

Een paar weken geleden lunchte ik samen met mijn broertje en zusje. Mijn broertje en ik namen een pasta waarvan ons het water in de mond loopt als we er aan terugdenken. Vandaag deed ik poging drie om het na te maken en yess! I nailed it. Vandaag was ie goed! Pasta met chorizo, zongedroogde tomaatjes, aubergine en kappertjes. Zelfs Morrison genoot ervan en daarvoor mag de krant gebeld worden want 'de avondeter' is definitly not his middlename!

En dan nog dit momentje van een gelukkige bankspringer die ik toevallig vastlegde.

Fijne week allemaal!

Kijk voor meer blessings bij Anki van Zilverblauw! Zij begon met het tellen van de mooie dingen in het leven.








zaterdag 24 mei 2014

Biecht


Laat ik voorop stellen dat ik blij ben om nog een kindje te mogen verwachten. Al gingen miljarden vrouwen me voor, het is bijzonder en speciaal om mee te maken. Daarom had ik me zeker bij een tweede keer voorgenomen te genieten als een gek. En ik doe heel hard mijn best maar ik geloof dat ik toch niet begrijp waar mensen het over hebben.

Ik zit op een pimpelpaarse wolk met groene stippen en ik houd me goed vast om er niet vanaf te flikkeren. Ik weet me geen houding te geven. Van grappen over m'n alcohol gemis tot sociaal gewenste antwoorden. Op 14 februari kwam ik erachter, een perfecte dag zou je zeggen. In plaats daarvan schaam ik me bijna dat het uitgerekend op die dag was. En het was meer een 'oh nee nu al en hoe moet dat nu' moment terwijl we wisten dat het kon gebeuren. De blijdschap zit van binnen.

Elke controle ben ik zenuwachtig of alles nog goed gaat. Als ik weer buiten sta en alles blijkt goed, kan ik wel janken van de last die van me afvalt. Alles was goed. En ik krijg echt een kindje!

Op het werk zag ik er tegenop als een berg om het nieuws te vertellen. Ik schrijf het toe aan mijn situatie: altijd op projectbasis en nooit een vast contract. Voor zover je een zwangerschap überhaupt al kan plannen, komt het werktechnisch gezien voor mijn werkgevers nooit uit. Dus voor de tweede keer wimpel ik het weg, in het kader van niemand zal er last van hebben. Ik nam vrije uren op voor alle ochtenden dat ik te moe en misselijk was om op tijd de deur uit te gaan. Als ik het vol hield bleef ik langer om gemiste tijd in de ochtend te compenseren.

Het liefst ben ik onzichtbaar. Ik wil niemand tot last zijn. Als een kameleon pas ik me aan aan mijn omgeving. Dat is er vroeger in geramd. Ik krijg er steeds meer last van. Niet alleen zelf, maar nog erger, ik dring het mijn lief op: ga maar niet tegen de keer in, doe maar wat ze zeggen. En dan krijgen we ruzie en slaap ik er een nacht over en kom ik tot de conclusie dat hij gelijk had.

Ik was al niet de slankste maar nu voel ik me een olifant. En dat terwijl ik niks ben aangekomen. Op m'n uiterlijk kan ik nog wel wat excuses afschuiven. Want mensen zien niks aan me en daarmee houd ik mezelf ook voor de gek. Niks aan het handje met deze dame. Maar stiekem vind ik het eigenlijk best erg dat verdere buren me de vorige keer verbaast aankeken waar die baby in m'n armen ineens vandaan kwam. "Was jij zwanger dan?"

Ik haalde zandbakzand bij de bouwmarkt. Toen ik voor de tweede keer drie zakken van elk 25 kilo in de auto tilde en mijn buik voelde, bedacht ik me pas dat dit misschien niet zo'n slim idee is als je bijna twintig weken zwanger bent. Ik voel me alleen maar dat doe ik mezelf aan. Ik heb de twee liefste mannen om me heen en lieve vrienden en aardige collega's. Ik voel me alleen omdat ik me maar niet kan overgeven aan het zwanger zijn. Het voelt een beetje als verraad aan m'n nieuwe babytje dat ik het niet van de daken schreeuw. Maar zo bedoel ik het niet!

Ik ben wel blij! Ik heb hem of haar al gevoeld! Ze zit in mijn buik en daar zit ze goed! I'm a motherfucking good babymakingmachine!

Alleen soms kom ik er even niet uit en kan ik alleen maar huilen. Zoals nu. En zometeen draai ik de knop om. Dan sta ik vriendelijk handenschuddend bij een werkvergadering waar ik heen moet. En heb ik waarschijnlijk spijt dat ik dit eerlijke verhaal de wereld in heb geslingerd.

xx
the hormones speaking

maandag 19 mei 2014

CYB


Het leven buiten is goed. Ik heb het gemist. En bonus van dit weekend waren de logees, die zaterdagavond zelfs het diner verzorgden inclusief toetje, zie foto, middelste persoon. Ik hoop dat dit het begin zal zijn van een lange zomer! 

Fijne week allemaal!

Kijk voor meer blessings bij Anki van Zilverblauw! Zij begon met tellen van de mooie dingen in het leven.

woensdag 14 mei 2014

Ordnung und Netheid





Het moet zijn begonnen. Het kan niet anders want dit is zo niet mij. Ik ruim op. Alles wil ik weg hebben. De tafel moet leeg. Ik was tussendoor de vaat af zodat m'n aanrecht leeg is. Ik heb de kledingkast nu deels uitgespit. Een vuilniszak kleren naar de textielbak en een stapeltje kleren op marktplaats. Alles moet zo leeg mogelijk. Opgeruimd en wel, orde en netheid. En daarom lieve Katrien, jaaa! Mijn tafel mag er wezen sinds korte tijd! ;)

xx

maandag 12 mei 2014

CYB


Zo. Dat was een heerlijke moederdag. Een fantastisch ontbijtje kreeg ik. De toegift van de dag is de energie die ik terug heb. Daardoor pakte ik gister meer dan een jaar na dato de kwast om de  witte gaten in de bruine muur weer bruin te verven (buurman-en-buurman gatenkaasmuur van Morrison's grote bed installeren). De muur is weer als nieuw! Klusje van niks eindelijk geklaard. Blij! De nesteldrang is begonnen..?


dinsdag 6 mei 2014

CYB








Op Bevrijdingsdag genoten we op het strand. Dan volgt hier verder het verhaal van de moeder die op het strand aankwam en niet begreep dat er ouders waren die hun kinderen met amper 20 graden in zwemkleding in het water lieten spelen.

Op een mooie dag begin mei, besloten mama en papa naar het strand te gaan met hun zoontje. Het jongetje was dol op zandbakken, laat staan de oneindige zandbak 'strand'. Ze kwamen aan en het zonnetje scheen. Het windje was echter nog voorjaar's fris. Ze zochten een mooi plekje, legden een kleedje neer en gingen zitten met al het benodigde gereedschap. De emmer, schep en kiepauto konden niet ontbreken. Daar zaten ze op het strand, de jassen tot boven dicht geritst maar heerlijk met de zon in het gezicht.

Het was niet druk op het strand. Een handje vol wandelaars, zonaanbidders en spelende kinderen. Spelende kinderen in zwemkleding. Hoe was het mogelijk dat ouders dat goed vonden met dit weer. Het was nog geen zomer! Daar was het toch echt nog te koud voor.
Het zoontje speelde. Kastelen bouwen met de emmer en schat graven kwam daarna. De ontdekking dat hij zelf in de kuil kon zitten die hij net had gegraven, zorgde voor nog meer pret.

Zijn fantasie werd steeds wilder en zijn liefde voor het strand groeide met de seconde. Z'n speelveld werd steeds groter. Met al zijn lef bij elkaar geschraapt, toog hij naar het water. Graven in water leek hem een meesterlijke uitdaging. Mama vond het goed, maar deed hem wel even de broek uit. Die zou anders alleen maar nat worden en ze had geen reserve exemplaar bij zich.

In water spelen vond het jongetje nog leuker dan gedacht. Steeds enthousiaster en fanatieker schepte hij modder. Steeds meer speelgoed werd versleept van het kleedje naar het water. De handjes gingen steeds dieper in het water. Mama riep het jongetje bij zich en trok hem zijn jas uit. Want die werd alleen maar nat en ze had geen reserve exemplaar bij zich.

Het jongetje werd wilder en gekker. Het water was fantastisch! Rennen van het zand in het water en weer terug. Hij kon er geen genoeg van krijgen. Hoe meer gespetter en vallen hoe beter. Zijn t-shirtje werd nat. Mama riep hem bij zich en trok zijn nat geworden t-shirt uit. In een nat shirtje spelen was immers kouder dan in een blote buik. En zo rende het jongetje terug in enkel zijn luier naar het water.

De zon bleef heerlijk schijnen, papa en mama zaten nog steeds met jas aan naar hun jongetje te staren. Wat vonden ze het mooi om hun mannetje zo te zien genieten van de zon, de zee en het strand. Op z'n hurken hing het jongetje met de billetjes in het water en bestudeerde de schelpen. Volgezogen met water bungelde de luier topzwaar tussen z'n beentjes. Mama riep hem bij zich en deed 'm z'n luier uit.

En zo rende het jongetje van 3 weer terug naar het water om verder te spelen, te springen, te rennen, te badderen en te lachen. In z'n blote kont in mei op bevrijdingsdag.

Op het kleedje verderop zat een gezinnetje met twee meisjes. Ze wilden ook graag in het water spelen. Maar de mama vertelde luidkeels dat het nog geen zomer en echt te koud was. Ik keek lachend om en gniffelde van binnen een beetje. Trots op mezelf dat ik het had laten gaan. (Stiekem een beetje geholpen door een spontaan opgeborrelde herinnering. Vroeger was twintig graden de magische grens: dan ging het buitenzwembad open.) Go with the flow. Het was een onbetaalbare middag.