Kapot ben ik. Gaar en moe. En druk, met mezelf voornamelijk. Gister bij de kapper, de parfumeriezaak, de bloemetjesjurkjeswinkel en de schoenenwinkel. 'S avonds bij de online tassenwinkel en de chinees (want ik was per slot van rekening te druk om te koken). En daarna ook nog wijntjes bij een vriendinnetje.
Geen werk meer. Ik heb ineens tijd over. En een onbedwingbare koopkoorts. Die ene mooie tas waar ik al maanden naar kijk, die schoenen die ik eigenlijk pas mocht kopen als ik zoveel kilo was afgevallen, die tegoedbon van die jurkjeswinkel die bijna verliep. Bovendien de belangrijke vraag ( volgens de theorien van drs. P, die ik graag citeer) is niet 'do you need it' maar 'do you deserve it'! En YES I do. Want ik heb hard gewerkt de afgelopen twee en een half jaar. En toen hield mijn baan woensdag op.
Ik kon wel janken toen ik zes weken geleden hoorde dat ik niet kon blijven. Want het afgelopen half jaar was ik een bofkont. Ik werkte voor KRO De Wandeling. Precies mijn ding. Als ik mocht kiezen bij welk KRO programma ik mocht werken, zou het De Wandeling zijn geweest: een 'klein' programma, met mooie verhalen, opgenomen op locatie. En wat bleek, ook nog met supercollega's. Het was hard werken maar dan heb je ook wat. Met plezier naar je werk en trots op wat er allemaal gemaakt wordt. Zoveel mooie verhalen waar ik voor heb mogen produceren. Het verhaal van vader Jaap en zoon Hein, die niet weten wat er is gebeurd met hun vermiste zoon/broer. Hij kwam nooit terug van zijn reis in India. De duikaflevering met Sue Austin in Egypte die binnen een week geregeld moest zijn. En als ik er een moest kiezen, dan is mijn lievelings de aflevering met Ako Taher die op mocht treden in Het Concertgebouw. Zenuwachtig alsof ik nog nooit zoiets regelde, was ik op de dag van de opnames. Had ik overal aan gedacht, was de planning haalbaar, kon het restaurant met de beloofde snelheid het diner verzorgen, zou al het publiek wel komen? Ik krijg nog steeds een brok in mijn keel van die aflevering.
En nu is het klaar. Het spreekt voor zich. Een leuke klus gedag zeggen is niet leuk. Afscheid nemen van fijne collega's is niet leuk. Een hypotheek, een gezin en geen werk hebben en niet weten wat de toekomst brengt, is niet leuk. Maar ach, in mijn hoofd schijnt het zonnetje nog wel. De Wandeling- ervaring neemt niemand me meer af. De proseccolunch was zalig. De neonroze pioenrozen staan te shinen in m'n huis. De previously huilende maar nu weer lachende appelboom staat in de tuin. En met m'n disco Hello Kitty lampje bouw ik mijn eigen feestje. Met als special bonustrack alle lieve woorden van jullie.
Het komt goed met mij. Nu even niks is ook een rijk gevoel. Wat zal ik doen. Vakantie, lezen, nadenken, koken, foto's maken, spelen, alle tijd voor m'n mannen.
Lieve Pascalle, Floor, Sander, Maurice, Bianca, Esther, Sabine en Debby! Bedankt hè! Ik vond het prachtig. Ik ga jullie missen.
xx
Kit (alias Kippie;)
