victor charlie charlie to GARDEN foxtrot

Lijfelijk zijn we al twee weken terug. In m'n hoofd ben ik nu bijna terug op aarde. Tot zover vakantieplaneet. Het duurt altijd even bij mij want ik bezit een uitstekend vermogen om mijn kop in het zand te steken en net te doen alsof het echte leven niet bestaat. Dat is een uiterst nuttig vermogen als je toch in between jobs bent. Dan valt er (in plaats van zorgen maken) nog wat te genieten.

Ik geniet bijvoorbeeld van de tuin. Ik kneuter me gek. Alle tegels liggen erin, alle rommel is opgeruimd. Nog eenmaal heb ik grof gespendeerd in het tuincentrum. Dit was de laatste keer want vanaf nu ben ik (spreekt voor zich..) zelfvoorzienend. Deze plantjes blijven namelijk allemaal in leven voor de verandering. Vaste planten die tegen een beetje vorst kunnen.

De moestuin in mijn hoofd maakt me ook een potje blij. Mijn hele leven ben ik opgegroeid met de moestuin van papa. Het was zo gewoon dat ik er niks aan vond. Waarom al dat gedoe trouwens als je in de supermarkt een zak aardappelen kan kopen. Maar blijkbaar heb ik er toch wat liefde voor mee gekregen. Nu hoop ik ook nog een fractie groene vingers ergens achter in mijn hersenpan te hebben liggen.
Van papa kreeg ik tomatenplantjes mee uit zijn moestuin. Ik spreek ze elke dag bemoedigend toe in de hoop dat we dadelijk echte biologische tomaatjes eten. De eerste schatjes van nog geen 0,5 cm hangen er al te baby-en!

Ondertussen google ik verder op boeken als Het Nieuwe Stadstuinieren en Meiden in de Moestuin... en met een kopje koffie op de tuinbank bekijk ik mijn landgoed en tuinarchitectuur ik die hele moestuin erin. Als het in real life is gebeurd, dan zien jullie het vast hier terug.