club geluk

I'm living the slow life and I love it. We zijn ondertussen een paar weken verder maar ik wilde toch zeker niet ongeblogd een speciaal momentje voorbij laten gaan. Soms word je compleet overrompeld door een lief gebaar van iemand uit onverwachte hoek. Dit was er zo eentje die ik echt niet had aan zien komen.

Een paar weken geleden lag er een klein postpakje op de deurmat. What's new, zo rond de feestdagen koop ik vrijwel alle cadeautjes online. Dus de postbode weet me te vinden. Maar goed, dit pakketje zag er wel verrekte interessant uit. De afzender klonk bekend: Juliette.., m'n hersens gingen in overdrive. Zwart-wit + Juliette, dat kan niet waar zijn... Een pakje van L'atelier de Juliette. Ik ken haar niet en ik ken haar wel. Van haar mooie blog Le jardin de Juliette en haar instagram en haar Etsyshop. Hoe vervreemdend is het als in je brievenbus ineens de digitale wereld de echte wereld aantikt. I love her style! Zwart wit to the max.

Maar goed, ik loop haar etsyshop plat omdat ik in the end zo'n mooi zwartwit dekentje  gewoon moet hebben. Maar ik had nog niks bij haar besteld. Dus hoe kwam dit pakje in mijn bus. Hoe weet ze mijn huis te vinden, hoe weet ze überhaupt van mijn bestaan.. Dus ik scheurde het pakje snel open en met nog grotere verbazing trok ik er een prachtig babydoekje uit met mini me's naam erop.

Wtf, hoe is het mogelijk!? Katrien van pretty cool stuff, zo is het mogelijk!!! Zij stuurde ons het babydoekje. Ik ben er helemaal stil van en geniet iedere keer van m'n speciale geluksmomentje als ik het doekje zie.
Lieve Katrien, ik ken je wel maar ik ken je niet. Je bent een mooie vrouw. Ik bewonder de manier waarop je in het leven staat en hoe je dat uitdraagt op je blog en je instagram en sinds kort je website Katrien O. Ik geniet van je prachtige foto's, je grappige blogs, je mooie kinderen. En dan heb ik nog niet genoemd je wijze, lieve en grappige reacties op mijn blog. Bedankt lieve Katrien! Ik voel me vereerd dat ik je digitaal heb leren kennen. Een hele dikke kus!

Life @planet pink

M'n leven in een notenblog. Grote jongens en kleine meisjes en mooie bloemen van m'n lief.

Louise

M'n roze wolk is gearriveerd. Ik zit er nu love drunk op. Ik ben de rijkste vrouw van de wereld: zo'n man, zo'n zoon en nu nog dit schatje van een meisje erbij❤️.

CYB

Dit kan geen toeval zijn. Ik open instagram en deze staat bovenaan. Ik jat 'm gaarne. Dit is karma, religie, whatever. 

Na een nacht vol rampgedachtes over bevallingen en stress over waar m'n lieve kleine man onder te brengen tijdens het gebeuren in 1001+ mogelijke scenario's, volgde een dag waarin ik weer uit de stress probeerde te krabbelen. Mijn lief aka rots in de branding beurde me op met wijze woorden en zijn rust en vertrouwen. Vervolgens bots ik hier tegenaan. Soortgelijke woorden. In het roze ook nog! 

De rust zal gotdomme wederkeren in mij. Voor mezelf maar vooral ook voor m'n little miss sunshine. Het duurt nu echt niet lang meer voordat we haar mogen verwelkomen.. Het is zo spannend, ik ben zo nieuwsgierig, ik wil haar zo graag knuffelen, ik wil haar zo graag in m'n liefs armen zien. En ik hou het nu al niet meer als ik denk aan tafereeltjes van grote broer met klein zusje.. 

Wat kan me die schijtbevalling nog schelen, ik heb veel beter materiaal om vast in duizendentwee scenario's over te dromen! 

CYB

Al minstens 13 blogs schreef ik de afgelopen weken. Maar geen een plaatste ik. Ik lees ze terug en vind ze allemaal niet goed, stom, geen foto bij, of welke kutsmoes dan ook, you name it. I blame it on the boogie. Nog even. 

Guerrilla

32 weken op de teller. Wat vliegt de tijd. Dankzij alle lieve mensen om mij heen die me langzaam vriendelijk doch dwingend duidelijk maakten dat ik m'n leven moest aanpassen, deed ik een paar stappen terug. Omlaag ging de lat en ik kwam langzaam tot rust. En nu to the next level! Verlof.

Terwijl ik overal blogs en berichten lees over mensen die van vakantie afkicken en weer terug moeten naar real life, begint mijn zomervakantie eindelijk. En hij gaat naadloos over in mijn verlof. Een aangenomen adviesje van een van die lieve mensen:) Op vakantie gaan durf ik niet meer aan. De vorige keer braken de vliezen met 33 weken. Maar verder staat niks me meer in de weg om bij te komen, uit te rusten, voor te bereiden en m'n nestje verder uit te bouwen! Stel je voor, zometeen ga ik er op het laatste eindje nog van genieten, van zwanger zijn! It's a mad world.

De strijdbijl is in ieder geval begraven. Ik heb een pact gesloten met mezelf. De guerrillaoorlog is over. Want dat vond ik zwanger zijn toch een behoorlijke tijd. Met het concentratievermogen van een dronken oorwurm, de motoriek van een gestoorde pinguïn en de lichamelijke conditie van een hoogbejaarde schildpad probeerde ik (te) lang mijn 'normale' leven voort te zetten. Even zwanger zijn on the side. 

Wat een struisvogel ben ik ook. Deed ik het toch weer, voor de tweede keer. Missie 'niks aan het handje' waar er wel degelijk iets aan de hand is. Namelijk de mooist mogelijke dochter bouwen. Mijn meisje, ons meisje. Wat heb ik zin om haar te ontmoeten! Hoe zal ze zijn? Over uiterlijk 6 weken zullen we haar in onze armen kunnen houden. 

Slippers

De mannen kwamen terug van de crèche en fietsten de voortuin in. Ik hoorde ze komen dus liep ik naar de voordeur om deze vast open te maken. M'n schorrieMorri zag me en zei "Mama wat zie je mooi uit!". Ik smolt en wilde 'm vastpakken en knuffelen. Meteen erachteraan kwam "mama ik ben slipper kwijt". Het deed me niks. Want hij vond me mooi, de lieverd. 

M'n mannetje was één nieuwe knalgele Havaiana slipper kwijtgeraakt op de crèche. Kan gebeuren. M'n kindje had geen gebroken ledematen of koorts. Er was slechts een exemplaar schoeisel kwijt. Het was slechts een ding, materiaal, vervangbaar. Niks aan de hand. 

Dat Mor de halve zomer op te kleine slippers had rond gelopen. Dat m'n lief in de winkel het laatste paar in een grotere maat had gescoord. Dat bleek dat het nieuwe paar slippers een halve centimeter in zoolhoogte verschilde. Dat ik na een uitputtende zaterdag werken in een afgeladen vol warenhuis de ongelijke slippers terugbracht. Dat ik vervolgens heel internet dagenlang moest afstruinen om nog een paartje in zijn maat te vinden. Dat hij de nieuwe slippers pas twee dagen had. Grrrrr. Maar hoeveel maakte het uit... Hij vond me mooi. En "papa is lief".

Moeder zijn, ik vind het 't mooiste cadeautje in m'n leven. 

  

PS. een dag later vond de crèche-juf de slipper terug.