bye bye

Wel wel. Wat zal ik zeggen. Bizar en extreem. Dag 2015. Tot nooit meer.

CYB

Mijn blog. Het lijkt wel alsof er niks gebeurd is de afgelopen maanden. Ondertussen was ik in New York bij het huwelijk van mijn broer, werd mijn liefste meisje 1 jaar oud en is de nieuwe keuken bijna klaar. 

Na het afgelopen weekend weet ik het zeker. De boze buitenwereld kan de klere krijgen. Ik was al flink op dreef, maar ik ga nog harder van mijn kleintjes genieten. Ik geniet nog harder van alle gekkigheid die tropenjaren met twee kleine kinderen met zich meebrengen. Ik zal ze nog bewuster overladen met liefde zodat ze dat hopelijk zelf later in overvloed kunnen geven en nemen. Ik pak mijn lief extra vast en vertel 'm een keer meer hoeveel ik van hem houd. Ik verheug me enorm op samen oud worden. Als ik de kans krijg boek ik weer een ticket naar New York en een vakantie met m'n family. En ik blijf hier keihard alle moois, liefs, geks en wat dan ooks uit mijn leven verzamelen waarvan ik denk dat ik het niet moet vergeten.

dat dus

Er is zoveel waarover ik iets of ook weer niets kwijt wil dat ik niet weet waar ik moet beginnen. Maar he, dit is m'n eigen blog dus whatever, ik begin gewoon ergens! Bijvoorbeeld bij dat ik gek word van alle (goedbedoelde) adviezen en berichten, soms niet eens specifiek aan mij gericht maar als het voorbij komt dan wind ik me toch op. Donder op met je eet geen suiker, geen tarwe, gebruik geen deo en drink geen alcohol. Noem het of er zitten kankerverwekkende stoffen in. Al heb je je hele leven gerookt, dan nog krijg je niet per definitie kanker. En die vervuilde lucht waarin we dagelijks rondlopen, die kun je niet uitzetten. Dood is de enige toestand waarin je geen kanker kan krijgen en guess what, ik LEEF en ik ben daar minimaal de komende veertig jaar nog druk mee.
Ik zoek nog even verder naar mijn nieuwe balans. Ik denk na over de hoeveelheid bewerkte boterhamworst die mijn zoon naar binnen krijgt. En ik probeer met een stuk cote d'or in m'n mond te bedenken hoe ik zo min mogelijk suikers kan eten en zie als bijzaak kansen om twintig kilo overgewicht te verliezen het komende jaar.

Dat. Maar ook dat oktober borstkankermaand is. En dat het thema dit jaar jonge vrouwen is. Hoe is het mogelijk. Sluit ik even naadloos aan... Ik zag het in een commercial voorbij komen en las een paar verhalen. Het doet pijn, geconfronteerd worden met lotgenoten. Het is tegelijk prettig te weten dat ik niet alleen ben en dat het een op zichzelf staand thema is. Ik zoek af en toe naar hoe anderen het doen, de draad weer oppakken.

In het dagelijks leven lijkt het vaak alsof het allemaal niet gebeurd is. Maar dan word ik na een halve dag werken duizelig als een carrousel of krijg ik met Louisje op de arm weer steken in m'n tiet.
Ik ben dankbaar dat de wetenschap zo ver is dat ze mij beter hebben gemaakt. Ik ben trots op mezelf hoe ik me hier doorheen heb gewerkt en trots op de enorme kracht van mijn gezin. Dat neemt niet weg dat ik soms ineens in huilen uitbarst, in de tandartsstoel, achter m'n laptop aan de eettafel als Morrison op school zit en Louise in bed ligt. Soms ben ik tegen het angstige aan bezorgd over dat het niet terug mag komen. Ik ben ontzettend blij dat mijn haar weer terug komt maar ik vind het vreselijk dat er krullen in zitten en ik weet me geen raad met m'n pleeborstel kapsel. En ik prijs me gelukkig dat ik m'n tiet uberhaupt nog heb, dat ik niet heb hoeven dealen met een amputatie. Maar die borst laat me geregeld weten wat er het afgelopen jaar mee gebeurd is. Soms kan ik dit soort dingetjes niet uitzetten en moet ik mijn hart even luchten. Minor details.

Dat. Maar ook dat ik meer en meer in het nu leef en dat bevalt me prima! Ik bepaal steeds bewuster wat ik kan, wat ik wil en hoe ik het wil hebben.

Het bracht me naar New York en ik had het meer dan fantastisch! Wat een stad. Ik ben in love. Ik weet dat ik er terug kom. Man o man, mijn enige echte eigen broer getrouwd, en wel in het stadhuis van New York, afgetopt met een feestelijke lunch in Brooklyn met uitzicht over Manhattan. Ik heb mezelf geloof ik 800 keer geknepen en geschopt om te kijken of dit hier echt aan het gebeuren was.

En Louisje, ze werd 1. Ik kan het nog steeds niet geloven. F*cking 1 jaar. Het is alsof er een hap uit mijn leven is gehaald en ik ga nu vrolijk verder bij waar ik gebleven was dus voor mijn gevoel springt ze van 3 maanden zo over in een 1 jarig mupke. Ze is ons cadeautje, ons kersje op de taart.

En de nieuwe keuken, de voorbereidingen zijn in volle gang. We leven twee weken zonder keuken en dat gaat uitstekend. Volgende week wordt de nieuwe geboren. Ik kan niet wachten om jullie voor te stellen aan mijn vaatwasser.

Dus. Dan zijn we weer bij gepraat. De groeten oktober, je was leuk.

zwart wit

Het is echt klaar. Byebye nachtmerrie. Hallo rest van tweeduizendvijftien. Ik voel de drang om het eerste half jaar te compenseren. Ik kreeg een vakantiehuisje aangeboden en na de gebruikelijke 'nee joh dat hoeft niet' die ik er automatisch uitpoep, zei ik een dag later 'waarom niet, eigenlijk hartstikke leuk en lief aanbod'. En zo ging de familie drie dagen daarna ineens op vakantie. De beste beslissing van het jaar dacht ik. We hebben het heerlijker gehad dan we hadden kunnen bedenken.

Maar waarom zou je het bij 1 beste beslissing laten als je er meerdere kan maken? Dus mevrouw gaat volgende week naar New York. En onze keuken valt uit elkaar. Dus er komt een nieuwe keuken in ons paleis. Dit jaar nog. Bam. Eat that 2015!

Twintig bestralingen later blog ik u. De eenentwintigste is maandag en dat is de laatste. Moe, gaar, blij, sterk, verheugd, leeg. Tot later xx

HELL yeaH

Kankervrij! Ik wil het liefst de hele dag de hele tent bij elkaar schelden omdat ik geen lieve woorden ken die krachtig genoeg uitdrukken hoe ik me voel. Gisteren kregen we nieuws waar we niet eens op durfden te hopen. De motherfucker is helemaal DOWN.

Niet alleen werd ik vorige week geopereerd en eindelijk verlost van de tumor in mijn lijf. Op de laatste mri was nog een ding van 2,2 cm te zien. Het bleek alleen nog maar littekenweefsel te zijn! De kanker was helemaal kapot! Afgelopen maanden heeft de chemo zijn werk gedaan als een pro! Ik weet niet hoe ik het heb. Zoals ik me nu voel heb ik me nog nooit gevoeld. Hier moet nog een woord voor uitgevonden worden.

Ik ga nog een maand met een vette glimlach naar de bestralingen. Ik ga weer verder dan een week vooruit durven denken. Ik ga zonder baksteen in mijn maag over de toekomst dromen. Ik ga oud worden met Ryan, mijn rots in de branding, mijn troost, mijn steun, mijn oppepgoeroe, mijn wandelend ubervertrouwen in mij. Liefde voor jou!!

goeiemorgen

Een week na mijn blog over m'n optimistische attitude was het glas ineens half leeg. Ik was klaar met alles. Kutchemo, kankerziekte, klote onzekerheid. Prompt was mijn bloedwaarde te laag voor de volgende chemo. Onverrichter zake liep ik de stinktent weer uit. Opgelucht als een puber die erachter komt dat het wiskundeproefwerk niet doorgaat omdat de leraar ziek is.

Voor het eerst in maanden uit het strakke chemo regime voelde als een bevrijding. Ik kon kleine extraatjes doen. Naar een feestje, rondje Koningsdag. Ik was weer helemaal opgepept voor de volgende chemo. Vol goede moed liet ik me de week daarop weer volspuiten met gif. En alsof ik iets in te halen had werd ik deze keer knijterziek. Op de valreep kon ik het klassieke beeld van chemotherapie afvinken: rennen om de wcpot te knuffelen.

De laatste twee stuks chemo stonden daarna in de agenda maar twee keer ging ik zonder shot naar huis. Na die ene haalde ik mijn ketting op. Na de allerlaatste kost het werk in m'n kop om er okay mee te geraken. Nu heb ik er in totaal drie gemist. 'Je kan er niks aan doen' is mijn mantra. Het lichaam is nog bezig met het verwerken van de laatste chemo die erin is gepompt. Dus ik probeer ervan te genieten dat ik nu stiekem zelfs twee weken geleden mijn hopelijk allerlaatste chemo ooit heb gehad...

Dansend op de tafel met een fles champagne in m'n hand had ik mezelf bedacht voor dit moment. Maar het blijft bij een bescheiden interne mini party. Ik durf nog niet los. Ik durf niet eens een wijntje te nemen. En wat ik al helemaal niet aan had zien komen, geen chemo in m'n mik maar ik stortte lichamelijk alsnog in als een zak aardappels. Bek af to the max, pijn in m'n gewrichten, spieren en botten, omaatjeslike denk ik.

Ondertussen is het net alsof ik langzaam wakker word. Ineens is het mei! En waar is m'n baby gebleven, ineens zit er een klein meisje op mijn schoot... Ik kan niet bevatten wat er allemaal is gebeurd de afgelopen maanden. Niet dat ik behoefte heb om het te bevatten. Met liefde laat ik het achter me. Net als de tumor. Volgende week wordt die ellende eindelijk uit me gesneden. Raus mit die rommel. Ik kan niet wachten. Ik ga toch maar vast een flesje champie halen denk ik:)

xx