HELL yeaH

Kankervrij! Ik wil het liefst de hele dag de hele tent bij elkaar schelden omdat ik geen lieve woorden ken die krachtig genoeg uitdrukken hoe ik me voel. Gisteren kregen we nieuws waar we niet eens op durfden te hopen. De motherfucker is helemaal DOWN.

Niet alleen werd ik vorige week geopereerd en eindelijk verlost van de tumor in mijn lijf. Op de laatste mri was nog een ding van 2,2 cm te zien. Het bleek alleen nog maar littekenweefsel te zijn! De kanker was helemaal kapot! Afgelopen maanden heeft de chemo zijn werk gedaan als een pro! Ik weet niet hoe ik het heb. Zoals ik me nu voel heb ik me nog nooit gevoeld. Hier moet nog een woord voor uitgevonden worden.

Ik ga nog een maand met een vette glimlach naar de bestralingen. Ik ga weer verder dan een week vooruit durven denken. Ik ga zonder baksteen in mijn maag over de toekomst dromen. Ik ga oud worden met Ryan, mijn rots in de branding, mijn troost, mijn steun, mijn oppepgoeroe, mijn wandelend ubervertrouwen in mij. Liefde voor jou!!

goeiemorgen

Een week na mijn blog over m'n optimistische attitude was het glas ineens half leeg. Ik was klaar met alles. Kutchemo, kankerziekte, klote onzekerheid. Prompt was mijn bloedwaarde te laag voor de volgende chemo. Onverrichter zake liep ik de stinktent weer uit. Opgelucht als een puber die erachter komt dat het wiskundeproefwerk niet doorgaat omdat de leraar ziek is.

Voor het eerst in maanden uit het strakke chemo regime voelde als een bevrijding. Ik kon kleine extraatjes doen. Naar een feestje, rondje Koningsdag. Ik was weer helemaal opgepept voor de volgende chemo. Vol goede moed liet ik me de week daarop weer volspuiten met gif. En alsof ik iets in te halen had werd ik deze keer knijterziek. Op de valreep kon ik het klassieke beeld van chemotherapie afvinken: rennen om de wcpot te knuffelen.

De laatste twee stuks chemo stonden daarna in de agenda maar twee keer ging ik zonder shot naar huis. Na die ene haalde ik mijn ketting op. Na de allerlaatste kost het werk in m'n kop om er okay mee te geraken. Nu heb ik er in totaal drie gemist. 'Je kan er niks aan doen' is mijn mantra. Het lichaam is nog bezig met het verwerken van de laatste chemo die erin is gepompt. Dus ik probeer ervan te genieten dat ik nu stiekem zelfs twee weken geleden mijn hopelijk allerlaatste chemo ooit heb gehad...

Dansend op de tafel met een fles champagne in m'n hand had ik mezelf bedacht voor dit moment. Maar het blijft bij een bescheiden interne mini party. Ik durf nog niet los. Ik durf niet eens een wijntje te nemen. En wat ik al helemaal niet aan had zien komen, geen chemo in m'n mik maar ik stortte lichamelijk alsnog in als een zak aardappels. Bek af to the max, pijn in m'n gewrichten, spieren en botten, omaatjeslike denk ik.

Ondertussen is het net alsof ik langzaam wakker word. Ineens is het mei! En waar is m'n baby gebleven, ineens zit er een klein meisje op mijn schoot... Ik kan niet bevatten wat er allemaal is gebeurd de afgelopen maanden. Niet dat ik behoefte heb om het te bevatten. Met liefde laat ik het achter me. Net als de tumor. Volgende week wordt die ellende eindelijk uit me gesneden. Raus mit die rommel. Ik kan niet wachten. Ik ga toch maar vast een flesje champie halen denk ik:)

xx

cheers

Gisteren was het de tweede keer dat ik geen chemo kon krijgen. Het aantal witte bloedlichaampjes was te laag. Ik was teleurgesteld omdat ik de volle laag wil geven aan die k*tkanker. Dit is wat chemo aanricht in je beenmerg. Je kan er niks aan doen en je moet een portie overslaan omdat je weerstand onder een bepaald niveau is gekomen. Dus dan maar knop om en proberen met volle teugen te genieten van de extra tijd om op te krabbelen. 

In plaats van aan het infuus te liggen, maakte ik van de gelegenheid gebruik om mijn ketting op te halen. Wat ben ik er ongelooflijk blij mee! In het echt is ie nog mooier! Een zilveren snoephartje van Nadine Kieft met de namen van Louise en Morrison erop. Ik heb 'm in het atelier meteen omgedaan en ik doe 'm niet meer af.

Ik bestelde de ketting als cadeautje voor mezelf. Zodat ik m'n snoepjes altijd bij me draag want ze geven me de oerkracht waarmee ik deze oorlog ga winnen. Een fysieke reminder aan de twee wondertjes op plekken waar ik ze vandaan houd. Zoals het ziekenhuis. Het is iets sterks in mijn hoofd. Ik wil ze perse niet daar hebben. Het slaat nergens op. Loutje zou best mee kunnen en met Ry in de wachtkamer op me wachten als ik een mri scan krijg. Maar ik wil het niet! Ik ga nog liever alleen. Twee keer kon het even niet anders en pikte Ry met de kinderen mij op. Op de achterbank voor het ziekenhuis. Dichterbij gaan ze niet komen. 

Daarvoor zijn twee redenen. De eerste is een gekke. Ik gun het namelijk die kankeromgeving niet dat ze m'n pareltjes zien. Het mooiste van de wereld moet verborgen blijven voor de de donkere kant. Snap je..? ;) Het is iets vaags maar ik voel het sterk. Op de tweede plaats stel ik alles in het werk om hiervan geen herinneringen te maken. Mijn grote wens is dat we dit moment over tien jaar met z'n viertjes op meivakantie zijn op een zonnig eiland en dat ik met Ry proost op het leven en de liefde en dat die twee zich niks herinneren van de tijd dat mama ziek was. Cheers!

it's a beautiful day

mijn pruik en ik

'Hee Kitty! Hoe gaat het?' 'Goed!' Ik hoor het mezelf zeggen tegen een buurtmoeder die ik tegenkom sinds een hele lange tijd. Onderweg naar huis denk ik erover na. Zo'n verweggistan kennis gaan uitleggen hoe de vork in de steel zit op het schoolplein om 8:26 uur. Neuh. Naar omstandigheden gaat het ook goed dus ik lieg niks. 

De tweede chemokuur gaat me beter af. Ik ben er veel minder beroerd van dan van de eerste. Het is definitly beter te doen. Maar m'n relativator draait overuren. En dat houdt me op de been. Maar chemo blijft chemo. En deze krijg ik wekelijks, elke donderdag. Zolang mijn lichaam het trekt. En elke drie weken komt er een tweede goedje bij. Vooral dat tweede goedje zorgt voor extra oorlog. 

De afgelopen dagen gingen aan me voorbij. Een raar soort van vermoeidheid die ik niet zo goed kan omschrijven. Een boodschapje doen lukte niet. Vriendinnetjes terugbellen lukte niet. Even douchen en dan te vermoeid zijn om je verder aan te kleden... Het is gek. Nog wel meer is gek trouwens. Het voelt alsof mijn handen en voeten voortdurend slapen. Mijn handen zien er trouwens uit als van een tachtigjarige, de rimpels: alsof je te lang in bad hebt gezeten maar dan uber droog. Droge huid everywhere. En gevoelig. Als ik al maar naar een scherp randje kijk dan heb ik al een kras op m'n arm. Die geneest dan weer mega langzaam. Geirriteerde ogen, obstipatie, diarree, slecht slapen, hoofdpijn, tintelende spieren. Teveel input (geluid, licht, informatie) wordt me gauw teveel. Het vervelendste vind ik misschien wel dat telkens als het weer iets beter gaat, de volgende kuur er weer in moet. Een week is dan maar kort. Voor de rest gaat alles goed! Had ik al gezegd dat alles beter is dan de algehele malaise bij die eerste chemokuur?

Soms schrik ik van mijn eigen optimisme. Wie neem ik hier eigenlijk in de maling. Tegelijkertijd is het echt, ik speel geen mooi weer. Ik voel mooi weer. Ik heb geen tijd om depressief in een hoekje te zitten. Ik moet door. Ik moet beter worden. Ik zie overal het positieve van in. Tot ergernis aan toe misschien. Maar zo overleef ik. Zo win ik the battle.

xx

  

11:45  

lunch

Wat doe je als je amper twee weken weet dat je kanker hebt en je de volgende dag je eerste chemokuur krijgt? Dan neem je je lief mee uit lunchen. Of beter gezegd L U N C H E N, als Koning en Koningin. Drie gangen, heerlijke wijn.
Wijn wil wel na geheelonthouding gedurende 9 maanden zwangerschap en 3 maanden borstvoeding. Dus laddertje pissed van 3 glazen liep ik die middag de apotheek in om mijn medicijnen op te halen. De apotheeklady kwam met een afgeladen dienblad aankakken bij de balie. Ik schrok me rot en begon spontaan te janken. Reality klap in het dronken gezicht. De apotheekster kreeg knalrode ogen en stopte alles voor me in een tas.

beam me up scotty

Okay, je zegt vanaf de zwangerschapstijd tegen verschillende gezondheidszorgmensen dat het lijkt alsof er een pingpongbal in je tiet zit. No worries zeggen de profs, den borschten veranderen in een milkywayfabriek voor je Louwieske. Fijn, ik hoef mij niet druk te maken.

Tot je toch ineens naar de mammapoli (klotenaam als je net mamma bent geworden van een prinses..) wordt gestuurd omdat de huisarts denkt dat het iets met de melkklieren is "maar ze niet naar binnen kan kijken". Zit ik daar ineens tussen de borstkankerfolders en fotoboeken van dames zonder tiet. Ik schrik me eigenlijk kapot en ga ongemakkelijk zitten maar ik snuit m'n neus en alles is weer goed. Ik heb geen kanker maar net een kindje gekregen. En ik ben even naar het ziekenhuis met m'n verwaarloosde cyste of uit de hand gelopen verstopte melkklier. Ik weet zeker dat ik straks een naald in mijn bobbel krijg en dat ze er een spuit of twee ingedikte melk uit gaan trekken. Weg harde bal en we borstvoeden nog lang en gelukkig.

Totdat de verpleegkundige, echoscopist en radioloog wel heel erg verontwaardigd reageren als ik vertel dat ik dit al sinds augustus heb en dat de profjes me nooit naar een arts hebben gestuurd. Ik word er licht achterdochtig van dus ik check het nog even: geen bal met vocht maar weefsel? Dat komt gewoon van de borstvoeding toch? "Dit kan nog alle kanten op." Dus het kan van de borstvoeding komen? "Ja het kan van de borstvoeding komen! De punctie is om zaken uit te sluiten." Maar volgens mij wisten zij toen al beter. En zo begon mijn laatste 'vrije' weekend, met een klein vies randje erom. 

Die maandag ging ik samen met mijn lief naar het ziekenhuis. Lou was ook mee. Even horen dat ze verharde pus uit mijn borst hadden geprikt. Ik vond wel dat de verpleegkundige ons met kleine Louise op de arm net iets te lang meewarig aankeek toen ze ons in het kamertje leidde. En ik vond het ook aardig overdreven dat er een driekoppig team die 6 vierkante meter kamer binnenkwam om te vertellen wat er aan de hand was. Daarna drukte iemand op de verkeerde knop en belandden we in de verkeerde film.

sunny side up

zondagmorgen

Uitslagen waar je normaal weken op moet wachten zijn er binnen een paar dagen. Brievenbus overstroomt met lieve post. Het is meer dan geoorloofd om op zondagochtend niks nuttigs te doen behalve bewonderend staren naar m'n liefjes. En de (wtf?) haarwerkspecialist heeft na mijn vraag ineens toch nog een gaatje op haar drukke zaterdag.

Carnavalszaterdag was dat. Een slecht verhaal. Daar zat ik met een theetje in de hand pruiken te passen in de discrete salon. Weer eens iets anders dan met een pruik op en een pilsje op het stationsplein bij de Stasiefestasie in Remunj. Maar guess what, prachtige pruik gevonden. Een kopietje van mijn haar maar dan de plasticfantastic versie en daarom niet uit model te krijgen! Bye bye bad hairdays! (Alhoewel ik toch optimistisch blijf en geloof dat ik die 0,0000001% persoon kan zijn bij wie het haar blijft zitten:)

fun

De medische molen draait als een gek. En terecht maar tegelijk ook vol verbazing over hoe snel het allemaal kan. Voor ik het weet lig ik in de MRI scan. Of ik muziek wil. Ja hoor. Welke radiozender? Maakt niet uit of nee wacht, doe maar 3FM. Lig ik daar. Amper twee dagen in de wetenschap dat ik iets dan nog onuitspreekbaars mankeer. Ik moet stil blijven liggen in de tunnel terwijl op m'n koptelefoon Cyndi Lauper krijst dat girls just fun willen hebben. Ik weet niet of ik moet lachen of huilen. Ik vond het altijd al een kutplaat.

bitch

En toen werden we wakker in een nachtmerrie. Alsof we in een slechte film zijn beland. Alsof we de verkeerde afslag hebben genomen. Alsof er een grote stempel uit de lucht kwam storten op mij, op ons. Borstkanker.

Twee weken verder en ik ben binnenste buiten gekeerd in drie ziekenhuizen, door tig dokters met nog meer onderzoeken en een kleine operatie. Er is een plan. Vrijdag ging de eerste chemokuur er al in.

Al heb ik nauwelijks een moment om na te denken, door alle gaatjes heen sijpelt angst, verdriet, oerkracht en liefde. De eerste twee maken ruimte voor haat aan de kanker. De laatste twee groeien exponentieel. Net als de kanker zelf overigens, maar de motherfucker gaat wensen dat hij zich nooit had gemanifesteerd in mij. Jankend gaat het smeken om de nek omgedraaid te krijgen door de chemo. Hey you cancer, you picked the wrong bitch!