jeugdcement

weegt mij altijd zwaar. Ik denk graag terug aan vroeger. Niet dat toen alles fantastisch was.. Alhoewel;) Herinneringen en foto's, ik zoek ze graag op en ik sleep ze graag mee. Zondag nam ik afscheid van een pièce de résistance. Deze afgrijselijke vaas. Volgens mij in brug- of tweede klas zelf ontworpen en gefabriceerd. Hoog cijfer. Damn wat was ik trots. Het sentiment maakte dat ik met dit ding een aardbeving meemaakte, een scheiding, een op kamers gang, een eigen woninkje gang en jawel een samenwoon gang. Meer dan vijftien jaar sleep ik dit k*tding mee. Het is zwaar, een onding met kwetsbare uitsteeksels. Al vijftien jaar komt ie ongedeerd aan op zn volgende plek. Zondag was het klaar. Er moet geruimd. Ik ben zooizat. Hij is weg.