Biecht

Laat ik voorop stellen dat ik blij ben om nog een kindje te mogen verwachten. Al gingen miljarden vrouwen me voor, het is bijzonder en speciaal om mee te maken. Daarom had ik me zeker bij een tweede keer voorgenomen te genieten als een gek. En ik doe heel hard mijn best maar ik geloof dat ik toch niet begrijp waar mensen het over hebben.

Ik zit op een pimpelpaarse wolk met groene stippen en ik houd me goed vast om er niet vanaf te flikkeren. Ik weet me geen houding te geven. Van grappen over m'n alcohol gemis tot sociaal gewenste antwoorden. Op 14 februari kwam ik erachter, een perfecte dag zou je zeggen. In plaats daarvan schaam ik me bijna dat het uitgerekend op die dag was. En het was meer een 'oh nee nu al en hoe moet dat nu' moment terwijl we wisten dat het kon gebeuren. De blijdschap zit van binnen.

Elke controle ben ik zenuwachtig of alles nog goed gaat. Als ik weer buiten sta en alles blijkt goed, kan ik wel janken van de last die van me afvalt. Alles was goed. En ik krijg echt een kindje!

Op het werk zag ik er tegenop als een berg om het nieuws te vertellen. Ik schrijf het toe aan mijn situatie: altijd op projectbasis en nooit een vast contract. Voor zover je een zwangerschap überhaupt al kan plannen, komt het werktechnisch gezien voor mijn werkgevers nooit uit. Dus voor de tweede keer wimpel ik het weg, in het kader van niemand zal er last van hebben. Ik nam vrije uren op voor alle ochtenden dat ik te moe en misselijk was om op tijd de deur uit te gaan. Als ik het vol hield bleef ik langer om gemiste tijd in de ochtend te compenseren.

Het liefst ben ik onzichtbaar. Ik wil niemand tot last zijn. Als een kameleon pas ik me aan aan mijn omgeving. Dat is er vroeger in geramd. Ik krijg er steeds meer last van. Niet alleen zelf, maar nog erger, ik dring het mijn lief op: ga maar niet tegen de keer in, doe maar wat ze zeggen. En dan krijgen we ruzie en slaap ik er een nacht over en kom ik tot de conclusie dat hij gelijk had.

Ik was al niet de slankste maar nu voel ik me een olifant. En dat terwijl ik niks ben aangekomen. Op m'n uiterlijk kan ik nog wel wat excuses afschuiven. Want mensen zien niks aan me en daarmee houd ik mezelf ook voor de gek. Niks aan het handje met deze dame. Maar stiekem vind ik het eigenlijk best erg dat verdere buren me de vorige keer verbaast aankeken waar die baby in m'n armen ineens vandaan kwam. "Was jij zwanger dan?"

Ik haalde zandbakzand bij de bouwmarkt. Toen ik voor de tweede keer drie zakken van elk 25 kilo in de auto tilde en mijn buik voelde, bedacht ik me pas dat dit misschien niet zo'n slim idee is als je bijna twintig weken zwanger bent. Ik voel me alleen maar dat doe ik mezelf aan. Ik heb de twee liefste mannen om me heen en lieve vrienden en aardige collega's. Ik voel me alleen omdat ik me maar niet kan overgeven aan het zwanger zijn. Het voelt een beetje als verraad aan m'n nieuwe babytje dat ik het niet van de daken schreeuw. Maar zo bedoel ik het niet!

Ik ben wel blij! Ik heb hem of haar al gevoeld! Ze zit in mijn buik en daar zit ze goed! I'm a motherfucking good babymakingmachine!

Alleen soms kom ik er even niet uit en kan ik alleen maar huilen. Zoals nu. En zometeen draai ik de knop om. Dan sta ik vriendelijk handenschuddend bij een werkvergadering waar ik heen moet. En heb ik waarschijnlijk spijt dat ik dit eerlijke verhaal de wereld in heb geslingerd.

xx
the hormones speaking