Guerrilla

32 weken op de teller. Wat vliegt de tijd. Dankzij alle lieve mensen om mij heen die me langzaam vriendelijk doch dwingend duidelijk maakten dat ik m'n leven moest aanpassen, deed ik een paar stappen terug. Omlaag ging de lat en ik kwam langzaam tot rust. En nu to the next level! Verlof.

Terwijl ik overal blogs en berichten lees over mensen die van vakantie afkicken en weer terug moeten naar real life, begint mijn zomervakantie eindelijk. En hij gaat naadloos over in mijn verlof. Een aangenomen adviesje van een van die lieve mensen:) Op vakantie gaan durf ik niet meer aan. De vorige keer braken de vliezen met 33 weken. Maar verder staat niks me meer in de weg om bij te komen, uit te rusten, voor te bereiden en m'n nestje verder uit te bouwen! Stel je voor, zometeen ga ik er op het laatste eindje nog van genieten, van zwanger zijn! It's a mad world.

De strijdbijl is in ieder geval begraven. Ik heb een pact gesloten met mezelf. De guerrillaoorlog is over. Want dat vond ik zwanger zijn toch een behoorlijke tijd. Met het concentratievermogen van een dronken oorwurm, de motoriek van een gestoorde pinguïn en de lichamelijke conditie van een hoogbejaarde schildpad probeerde ik (te) lang mijn 'normale' leven voort te zetten. Even zwanger zijn on the side. 

Wat een struisvogel ben ik ook. Deed ik het toch weer, voor de tweede keer. Missie 'niks aan het handje' waar er wel degelijk iets aan de hand is. Namelijk de mooist mogelijke dochter bouwen. Mijn meisje, ons meisje. Wat heb ik zin om haar te ontmoeten! Hoe zal ze zijn? Over uiterlijk 6 weken zullen we haar in onze armen kunnen houden.