Pagina's

zaterdag 9 mei 2015

cheers




Gisteren was het de tweede keer dat ik geen chemo kon krijgen. Het aantal witte bloedlichaampjes was te laag. Ik was teleurgesteld omdat ik de volle laag wil geven aan die k*tkanker. Dit is wat chemo aanricht in je beenmerg. Je kan er niks aan doen en je moet een portie overslaan omdat je weerstand onder een bepaald niveau is gekomen. Dus dan maar knop om en proberen met volle teugen te genieten van de extra tijd om op te krabbelen. 

In plaats van aan het infuus te liggen, maakte ik van de gelegenheid gebruik om mijn ketting op te halen. Wat ben ik er ongelooflijk blij mee! In het echt is ie nog mooier! Een zilveren snoephartje van Nadine Kieft met de namen van Louise en Morrison erop. Ik heb 'm in het atelier meteen omgedaan en ik doe 'm niet meer af.

Ik bestelde de ketting als cadeautje voor mezelf. Zodat ik m'n snoepjes altijd bij me draag want ze geven me de oerkracht waarmee ik deze oorlog ga winnen. Een fysieke reminder aan de twee wondertjes op plekken waar ik ze vandaan houd. Zoals het ziekenhuis. Het is iets sterks in mijn hoofd. Ik wil ze perse niet daar hebben. Het slaat nergens op. Loutje zou best mee kunnen en met Ry in de wachtkamer op me wachten als ik een mri scan krijg. Maar ik wil het niet! Ik ga nog liever alleen. Twee keer kon het even niet anders en pikte Ry met de kinderen mij op. Op de achterbank voor het ziekenhuis. Dichterbij gaan ze niet komen. 

Daarvoor zijn twee redenen. De eerste is een gekke. Ik gun het namelijk die kankeromgeving niet dat ze m'n pareltjes zien. Het mooiste van de wereld moet verborgen blijven voor de de donkere kant. Snap je..? ;) Het is iets vaags maar ik voel het sterk. Op de tweede plaats stel ik alles in het werk om hiervan geen herinneringen te maken. Mijn grote wens is dat we dit moment over tien jaar met z'n viertjes op meivakantie zijn op een zonnig eiland en dat ik met Ry proost op het leven en de liefde en dat die twee zich niks herinneren van de tijd dat mama ziek was. Cheers!

9 opmerkingen: