Pagina's

dinsdag 19 mei 2015

goeiemorgen


Een week na mijn blog over m'n optimistische attitude was het glas ineens half leeg. Ik was klaar met alles. Kutchemo, kankerziekte, klote onzekerheid. Prompt was mijn bloedwaarde te laag voor de volgende chemo. Onverrichter zake liep ik de stinktent weer uit. Opgelucht als een puber die erachter komt dat het wiskundeproefwerk niet doorgaat omdat de leraar ziek is.

Voor het eerst in maanden uit het strakke chemo regime voelde als een bevrijding. Ik kon kleine extraatjes doen. Naar een feestje, rondje Koningsdag. Ik was weer helemaal opgepept voor de volgende chemo. Vol goede moed liet ik me de week daarop weer volspuiten met gif. En alsof ik iets in te halen had werd ik deze keer knijterziek. Op de valreep kon ik het klassieke beeld van chemotherapie afvinken: rennen om de wcpot te knuffelen.

De laatste twee stuks chemo stonden daarna in de agenda maar twee keer ging ik zonder shot naar huis. Na die ene haalde ik mijn ketting op. Na de allerlaatste kost het werk in m'n kop om er okay mee te geraken. Nu heb ik er in totaal drie gemist. 'Je kan er niks aan doen' is mijn mantra. Het lichaam is nog bezig met het verwerken van de laatste chemo die erin is gepompt. Dus ik probeer ervan te genieten dat ik nu stiekem zelfs twee weken geleden mijn hopelijk allerlaatste chemo ooit heb gehad...

Dansend op de tafel met een fles champagne in m'n hand had ik mezelf bedacht voor dit moment. Maar het blijft bij een bescheiden interne mini party. Ik durf nog niet los. Ik durf niet eens een wijntje te nemen. En wat ik al helemaal niet aan had zien komen, geen chemo in m'n mik maar ik stortte lichamelijk alsnog in als een zak aardappels. Bek af to the max, pijn in m'n gewrichten, spieren en botten, omaatjeslike denk ik.

Ondertussen is het net alsof ik langzaam wakker word. Ineens is het mei! En waar is m'n baby gebleven, ineens zit er een klein meisje op mijn schoot... Ik kan niet bevatten wat er allemaal is gebeurd de afgelopen maanden. Niet dat ik behoefte heb om het te bevatten. Met liefde laat ik het achter me. Net als de tumor. Volgende week wordt die ellende eindelijk uit me gesneden. Raus mit die rommel. Ik kan niet wachten. Ik ga toch maar vast een flesje champie halen denk ik:)

xx


3 opmerkingen:

  1. Wat een superfoto!
    En verder weinig woorden...
    XX

    BeantwoordenVerwijderen
  2. een dikke fles champie. hoe dan ook. XXXX

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hoi, las je email en dacht zoek je op...ook ik blog maar dan samen met mijn zusje...hier ook regelmatig updates over kian etc..zal je blog in de gaten houd en deze week eens berichten terug lezen..leuke foto trouwens gr amanda

    BeantwoordenVerwijderen