lachen is gezond



plaatje: Nathan Godding

 Eigenlijk is het gewoon ook allemaal gigantisch k*t. En ja het kan allemaal erger. Als je morgen onder de trein komt, ben je er geweest. Als er diploma's zouden bestaan voor Miss Nice Guy blijven onder alle omstandigheden en relativeren, dan was ik hoogleraar in beide takken. Maar mag het soms ook gezegd worden? Kutzooi kan het zijn!

F*cking knieprofessor was m'n laatste halte. Niet dat ik er vol hoop naartoe ging, maar toch. En nu is het klaar. Zo'n knie als de mijne hadden ze tussen al die miljarden kniekneuspatienten nog nooit gezien. Hij is officieel freaky en er is nu officieel niks meer aan te doen.

Gelukkig snap ik nu precies waarom ze niks kunnen fiksen. Dat is toch f*cking fijn, vijf ziekenhuizen en tig artsen en twintig jaar later. Dat ben ik er g*v*d wel mooi mee opgeschoten. Dus. Succes ermee bedankt tot ziens wanneer ik crepeer van de artrose pijn en ik een kunstk*tknie moet krijgen. Dan bellen we weer.

Tot die tijd: enjoy nooit achter je kind aankruipen om mee te spelen, nooit op je knieën kunnen zitten, altijd met gestrekte benen je dikke reet in de lucht om te bukken, verrekken van je knie in klotekrappe vliegtuigen en bioscopen, gaan zitten en opstaan van de grond als een olifant. Een greep uit het kleinzerige stel-je-niet-aan assortiment.

Een ander segmentje en we zitten in de dagelijkse ongevalflitsen door mn hoofd. Flitsen van mis stappen uitglijen neervallen. En het erge is, ze zijn stuk voor stuk reëel. Mn knieschijf schiet er zonder moeite uit, geen probleem, hij hangt er toch al f*cking naast. Niks meer aan te doen. U moet er mee leven.

En als het gebeurd als ik met m'n jongen op pad ben, of graadje warmer als ik m'n kind in m'n armen heb? Geen zorgen, ik dwing m'n f*cking geluk wel af. Er zal me verdomme nooit iets gebeuren met Morrison aan m'n zij.

Voor de rest wordt het tanden bijten als het weer gebeurd en koelhoofdig werk bellen dat ik wekenlang m'n huis niet uit kan komen en altijd blijven lachen.