Pagina's

vrijdag 12 oktober 2012

doopvuur


vanmorgen was het voor het eerst zover sinds 'de nieuwe creche'. Papa moest werken voor dag en dauw = foetsie auto.
Wat een toestand voor iemand die sowieso z'n bed nooit uit kan komen; zorgen dat Morrie en ik (of eigenlijk gewoon IK) op een christelijke tijd op de werkplek beland. Als methode gebruik ik hiervoor het stressen op de klok totdat we het huis verlaten. Met het afsluiten van de voordeur gaat m'n klokje in de tas en één twee drie, we zien wel waar/hoe laat het schip strandt.  

Eenmaal buiten begonnen we met de voltrekking van een klein dramaatje in de schuur met als lijdend voorwerp 'de regencape'. Aan, uit, aan, uit, half erin geknoopt, uit, gillen, aan, op de fiets en weg. Dapper gingen we door regen en wind op de fiets, boyke en ik. Op weg naar de nieuwe crèche die beduidend verder fietsen is dan de ouwe. En bovendien compleet de tegenovergestelde richting van waar ik uiteindelijk naartoe moet. M’n Morrizonnetje genoot met volle teugen en praatjes van z'n eerste serieuze fietsritje door de regen! Glimlachend fietste ik met mijn mannetje voorop door het dorp.

Aangekomen bij halte de creche had ik klittenband aan de benen. M'n poepie bleef plakken. Geen paniek, geen afraffelen, de baas wacht wel… M’n kleintje is me toch iets te belangrijk. Uberrustig wandelde ik met hem de lokaaltjes door, kindjes kijken, juffen checken, speelgoed scoren. Geen gehaast, de relaxedheid zelve. En toen had hij hem gevonden, de grootste vrachtwagen in tha house en bye bye mammie, ik was niet meer nodig.

Met een gerust hart stapte ik weer op de fiets om mijn barre tocht voort te zetten. Geen idee hoe laat het was. Niet dat ik me er druk om kon maken, hoeveel pontjes ik ondertussen gemist had, hoeveel treinen inmiddels op mijn plaats van bestemming gearriveerd waren. Easy come easy go. Misschien kon ik wel direct bij de lunch aanschuiven met mijn collega’s. 

Niks van dat alles! Ik stond gewoon op de beetje-laat-maar-acceptabele-tijd van 8:30 uur op de pont. De pont voer zo snel dat ik de intercity nog kon halen in plaats van de stoptrein. Sterker nog, er was zelfs tijd om nog snel de AKO in te duiken. Tot mijn grote verbazing stuitte ik daar op De MiLK! Wat een beloning voor deze doopingochtend! 

Blij stapte ik de trein in met m'n tijdschriftje onder de arm. En ondertussen ben ik nu zo wild aan het bloggen dat de trein er al bijna is en m’n Milk nog niet eens ingebladerd heb. Wat een begin van de dag. Dat belooft wat.  

3 opmerkingen:

  1. Ha ha...wat hilarisch geschreven weer!!!! Jij moet echt meer bloggen, ik moet altijd lachen met je !!!

    BeantwoordenVerwijderen