count your blessings

Deze week begon ik het jaar vers. Met een nieuwe baan. Naast dat ik blij ben een nieuwe baan te hebben gevonden, en een leuke ook nog, kreeg ik gewoon een bos bloemen van ze toe op mijn eerste werkdag... whoopwhoop!! Nog nooit meegemaakt, hoe te gek kan je het hebben?!

Donderdag keek ik een documentaire op de Belg: Jiro dreams of sushi. Wat een fantastische documentaire. Alles eraan is mooi.., de beelden, het onderwerp, de mensen, de Japanse discipline en wijsheid, de montage... prachtig.

Vrijdag was officieel weer weekend, na een tweedaagse eerste werkweek. Met geen boodschappen in huis en het water van donderdagavond nog in de mond, bestelden we sushi. Het was heerlijk en het voelt zo luxe. 

Zaterdagavond aten we friet met kroket. Het was heerlijk! En minstens zo luxe als de sushi want dit aten we met z'n drietjes. Mijn kleine man ♥ frietjes. Pure rijkdom om met z'n drieën aan tafel te zitten en hem lekker te zien smikkelen. De grote man en ik kregen haast geen hap meer door de keel van geluk. 

Hoe was jullie eerste week van het jaar?

Anki begon trouwens met tellen van de mooie dingen in het leven. Ga snel even kijken bij haar prachtige site Zilverblauw 

doopvuur

vanmorgen was het voor het eerst zover sinds 'de nieuwe creche'. Papa moest werken voor dag en dauw = foetsie auto.

Wat een toestand voor iemand die sowieso z'n bed nooit uit kan komen; zorgen dat Morrie en ik (of eigenlijk gewoon IK) op een christelijke tijd op de werkplek beland. Als methode gebruik ik hiervoor het stressen op de klok totdat we het huis verlaten. Met het afsluiten van de voordeur gaat m'n klokje in de tas en één twee drie, we zien wel waar/hoe laat het schip strandt.  

Eenmaal buiten begonnen we met de voltrekking van een klein dramaatje in de schuur met als lijdend voorwerp 'de regencape'. Aan, uit, aan, uit, half erin geknoopt, uit, gillen, aan, op de fiets en weg. Dapper gingen we door regen en wind op de fiets, boyke en ik. Op weg naar de nieuwe crèche die beduidend verder fietsen is dan de ouwe. En bovendien compleet de tegenovergestelde richting van waar ik uiteindelijk naartoe moet. M’n Morrizonnetje genoot met volle teugen en praatjes van z'n eerste serieuze fietsritje door de regen! Glimlachend fietste ik met mijn mannetje voorop door het dorp.

Aangekomen bij halte de creche had ik klittenband aan de benen. M'n poepie bleef plakken. Geen paniek, geen afraffelen, de baas wacht wel… M’n kleintje is me toch iets te belangrijk. Uberrustig wandelde ik met hem de lokaaltjes door, kindjes kijken, juffen checken, speelgoed scoren. Geen gehaast, de relaxedheid zelve. En toen had hij hem gevonden, de grootste vrachtwagen in tha house en bye bye mammie, ik was niet meer nodig.

Met een gerust hart stapte ik weer op de fiets om mijn barre tocht voort te zetten. Geen idee hoe laat het was. Niet dat ik me er druk om kon maken, hoeveel pontjes ik ondertussen gemist had, hoeveel treinen inmiddels op mijn plaats van bestemming gearriveerd waren. Easy come easy go. Misschien kon ik wel direct bij de lunch aanschuiven met mijn collega’s. 

Niks van dat alles! Ik stond gewoon op de beetje-laat-maar-acceptabele-tijd van 8:30 uur op de pont. De pont voer zo snel dat ik de intercity nog kon halen in plaats van de stoptrein. Sterker nog, er was zelfs tijd om nog snel de AKO in te duiken. Tot mijn grote verbazing stuitte ik daar op De MiLK! Wat een beloning voor deze doopingochtend! 

Blij stapte ik de trein in met m'n tijdschriftje onder de arm. En ondertussen ben ik nu zo wild aan het bloggen dat de trein er al bijna is en m’n Milk nog niet eens ingebladerd heb. Wat een begin van de dag. Dat belooft wat.