ik zit in de tvbusiness. It's a job. A nice one. Per ongeluk eigenlijk terecht gekomen. In de kindertelevisie zat ik, zo'n twaalf jaar. Gots wat klinkt dat belachelijk lang. Dat krijg je als iets leuk is. In ieder geval, op enkele kleine uitstapjes na dus altijd kindertelevisie.
Tot nu. Sinds dit jaar zit ik bij volwassentelevisie. Ik heb het buitengewoon goed naar mijn zin. Op de redactie gaat het nu over mensen met interessante levensverhalen in plaats van of we de kinderen in de achtbaan zich rood zullen laten schminken met een gele neus of geel met een rode neus.
Toch blijft mijn hart voor altijd voor een deeltje achter bij kindertelevisie. Zeker nu ik zelf een kinder heb. Deze kinder is trouwens voortgekomen uit een televisiesetje. Met zoveel tv in zich, is het niet verwonderlijk misschien dat hij zich thuis voor de buis voelt. Als hij het maar interessant vindt, kijkt hij met z'n nauwelijks twee jaar oud makkelijk een speelfilm uit. Monsters Inc en Aristocats zijn topnotch.
Ik weet het, uit onderzoek is gebleken dat veel televisie kijken slecht is voor de ontwikkeling van vaardigheden van uw kind. Weet je wat zelfs, al staat die kast (of zeg je tegenwoordig plank..) alleen maar in de achtergrond aan, dan heeft hij nog slechte invloed zeggen ze. Met een animatiespeelfilm is mijn kleintje dus al gauw anderhalf uur blootgesteld. En ik en de paps maken tv voor de kost, kijken ons rot en vallen het beste in slaap met tv op de achtergrond. Waar moet dat heen met ons?
Nu is televisie niet de enige media waar mijn kind open en bloot aan wordt gesteld. Games, apps, internet, you name it. Onze iPad is de zijne. 'Ajpet ajpet mama'. Hij kan er minstens zo goed mee overweg als wij zelf. Toen hij baby was (pfff;) keek hij graag Molletje op youtube. Daarna kwam Pingu en vandaag de dag vooral Buurman en buurman. Liedjes van Supersimplesongs zijn ook al een poos favoriet vooral die met die klok en die olifant.
Al youtube-ent en door touch-ent heb ik 'm meestal in de smiezen maar soms ook niet. Zo zat hij een paar weken geleden ineens naar hysterisch Russisch klinkende cartoons te kijken. Ik wist niet wat ik zag. Briljant! Er was een hele zwik aan verschillende afleveringen beschikbaar en allemaal in goeie beeldkwaliteit. Het duurde even voordat we het Russisch hadden ontcijferd maar we kwamen erachter dat het Masha and the bear was in het Engels. Ondertussen hebben we alledrie alle beschikbare afleveringen een tig keer gezien. Al weken denk ik elke woonwerkrit 'ik moet effe langs mijn ouwe jeugdige collega's, ik moet ze vertellen over Masha!'
Krijg ik van de week inene een sms van de mannen. Ze zaten aan de ochtendtelevisie. Was Masha ineens op Zapp! WTF. De VPRO heeft 't gejat van mijn zoon. Dat je het weet.
