hello kitty's

Bij ons thuis wonen twee katten, inmiddels 11 en 12 jaar oud. Ze heten Meisje en Jongen. Ze komen uit het asiel. Ik weet het nog precies. Op 29 december 2007 waren we nauwelijks vier maanden gesettled in ons nieuwe huis en gingen we naar het dierenasiel om te kijken of ze twee kittens hadden die een thuis konden gebruiken. Ik weet niet eens meer of ze kittens hadden. Ik zag Jongen en ik was verkocht. Binnen drie seconden had ik mezelf en Ryan omgepraat dat het veel verstandiger was om wat oudere katten te nemen in plaats van kittens die nog opgevoed moeten worden. We waren immers onregelmatig thuis vanwege werk. En wat een toeval, bij Jongen (toen nog Antar), hoorde Meisje (toen nog Mimi). Want ja, ik had naast dat ik graag kittens wilde ook nog de eis dat ik een setje wilde. In ons huis was plek genoeg voor twee en een paartje vind minder snel een huis dus ik wilde perse een koppeltje adopteren. We gingen direct met de buit naar huis. We overleefden het eerste nieuwjaarsvuurwerkspektakel met z'n viertjes.

Drie maanden later bleek Meisje een continue aan de diarree zijnde schuwste kat van het westelijk halfrond en Jongen een doodzieke suikerpatiënt. Echtelijke ruzies, overspannen gek*t met injectienaalden, bye bye uitslapen voor de rest van ons leven met een Jongen die elke 12 uur een insulineshot moet krijgen. Dag dag money down de insuline-injectienaalden-drain. Een toestand is het. Maar opgeven komt niet in mijn woordenboek voor. Althans niet tot je het uiterste geprobeerd hebt. Je kiest zelf voor huisdieren, de risico's zijn inclusief.

En het lukt ons, al meer dan zes jaar! Een leven met stipt elke twaalf uur een spuit geven aan een kat. Een nachtje weg kunnen vanwege onze fantastische buurvrouw die wel een spuitje wilde leren zetten. Mopperend Meisje's verloren druppels poep van de vloer boenen. Engelengeduld met een schuwe poes die nu zelfs graag op schoot komt liggen bij visite. Een prachtige rode kater en een schattig zwartwit poesje.

Drie jaar later kwam bewoner vijf erbij. De rollen werden omgekeerd en de katten hadden geduld met ons. Ineens een onvoorspelbare aandacht opeisende baby in huis. De wederzijdse omgang is onbeschrijfelijk mooi om te zien. Hoe de katten de baby gedoogden, hoe geduldig ze waren met een onbehouwen dreumes die lomp naar de katten maait tot een kleuter die liefkozend over de kopjes aait en ondertussen verkondigt hoe lief de poesjes wel niet zijn.

Onbetaalbaar, letterlijk en figuurlijk. Maar of ik er hierna nog een keer aan begin...

honden

Ik ben bang voor honden. Al sinds ik me kan herinneren. Ik snap ze namelijk niet. Heel vroeger had mijn opa een hond, Hector. Een hele grote waakhond op de boerderij. Hij zat in een kooi in de stal met een grote buitenren erbij. De buitenren grensde aan het grasveldje met de grote kersenboom. Als de boom vol hing en we kersen mochten plukken, dan was de enige weg er naartoe een smal paadje precies langs de kooi. Doodsangsten stond ik uit als klein meisje. Voor je het wist had de hond je in de gaten en sprong hij op en ging wild tekeer. Er kon niks gebeuren want hij zat achter het hek, maar dat maakte niet uit. Alleen mijn opa kon hem uitlaten. Verder niemand. Een goeie waakhond was het vast en zeker.
De buren hebben een grote herdershond en drie poezen. Herdershond luistert heel goed. De buren vonden het niet gek dat ik bang was voor zo'n gevaarte. Zo konden we langzaam kennismaken met elkaar. En kon ik wennen aan een grote hond die heel erg lief blijkt te zijn.
Nu zijn de buren op Frankrijkvakantie. Hun beestenkroost heeft thuisvakantie. En wij passen op. Vanmorgen liet ik Lilo uit. Bij terugkomst kwamen de katjes alledrie thuis van een nacht stappen. Even met allemaal kroelen, eten geven, bijkletsen en zij maakten zich op voor een grote ochtendslaap. En ik ging verder de dag in. En vanmiddag herhalen we het gewoon weer!

Things that make me go mmmmmm week 33

Dit is de week van wat was er ook weer allemaal.. mmmmm effe nadenken. Niet omdat er zo weinig was, maar zoveel dat ik alles vergeet.

Op de Gooische poezekindjes passen was leuk. Wat een lieverds. Het was een soort rustmomentje. Lekker knuffelen en eten geven.

Woensdag met zus en kleintje kleinst een heerlijke dag gehad. Gaan wandelen, buurtspeeltuintjes, kinderboerderij en picknicken aan het IJ.

Vrijdag extra vrije dag opgenomen. Gewoon voor mezelf. Een dagje het rijk alleen. Dat maakt tijd om naar de kapper te gaan. Wel nodig met al die haaruitval. Ik kwam naar buiten als prinses! Voor het eerst ging ik buiten niet snel het hoekje om, om het opgeföhnde haar weer een beetje in normale verhoudingen te trekken. Of met de gedachte 'over een paar weken, als het weer een beetje bij gegroeid is, dan zit het goed'. "Tot de volgende keer!" riep ik en ik meen het echt!
www.kapperstime.nl

Planningtechnisch kwam het zo uit dat de boodschappen doen op zaterdagochtend half negen, de enige optie was. Gekkig gelukkig reed ik door de stille slapende wijk naar de supermarkt. Zo voelt dat dus, volwassen zijn, haha. Ik dacht terug aan vroeger, toen mijn paps altijd zaterdagochtend de boodschappen deed voor de hele week. Omstebeurt mochten mijn zusje en ik mee elke week. Prachtig vonden we dat.
Nu reed ik zelf in alle vroegte. En zag ik in de supermarkt een meisje met haar papa.
Als cijfercombinatiefreak werd mijn ochtendboodschap aan de kassa nog eens koninklijk beloond: de kassa zei €123,45!! Euforisch riep ik EEN TWEE DRIE VIER VIJF tegen de kassajongen, die ongeinterreseerd naar me keek alsof ik gek was. Die bon wil ik zeker mee zei ik! Jammergenoeg rekende ik niet contant af maar met pin en daar was het preciese bedrag €123,44. Maar toch, het stond er, op het kassascherm, heel even!

Zondag heerlijk gebbq-ed met de schone familia, iedereen bij elkaar.