Drie maanden later bleek Meisje een continue aan de diarree zijnde schuwste kat van het westelijk halfrond en Jongen een doodzieke suikerpatiënt. Echtelijke ruzies, overspannen gek*t met injectienaalden, bye bye uitslapen voor de rest van ons leven met een Jongen die elke 12 uur een insulineshot moet krijgen. Dag dag money down de insuline-injectienaalden-drain. Een toestand is het. Maar opgeven komt niet in mijn woordenboek voor. Althans niet tot je het uiterste geprobeerd hebt. Je kiest zelf voor huisdieren, de risico's zijn inclusief.
En het lukt ons, al meer dan zes jaar! Een leven met stipt elke twaalf uur een spuit geven aan een kat. Een nachtje weg kunnen vanwege onze fantastische buurvrouw die wel een spuitje wilde leren zetten. Mopperend Meisje's verloren druppels poep van de vloer boenen. Engelengeduld met een schuwe poes die nu zelfs graag op schoot komt liggen bij visite. Een prachtige rode kater en een schattig zwartwit poesje.
Drie jaar later kwam bewoner vijf erbij. De rollen werden omgekeerd en de katten hadden geduld met ons. Ineens een onvoorspelbare aandacht opeisende baby in huis. De wederzijdse omgang is onbeschrijfelijk mooi om te zien. Hoe de katten de baby gedoogden, hoe geduldig ze waren met een onbehouwen dreumes die lomp naar de katten maait tot een kleuter die liefkozend over de kopjes aait en ondertussen verkondigt hoe lief de poesjes wel niet zijn.
Onbetaalbaar, letterlijk en figuurlijk. Maar of ik er hierna nog een keer aan begin...
