Pagina's

woensdag 16 januari 2013

witte woensdag

voor Majo:)


en of het nog winter is. Ik had stille hoop dat de winter vergeten was dat het winter was en dat we er met een sisser vanaf zouden komen dit jaar. Graadje of negen boven nul, af en toe een regenbuitje, wat grijze dagen en zo vaak maar mogelijk toch een zonnetje.
Maar nee. Mispoes. De zon schijnt dan wel nu, maar over een oh zo prachtig wit sneeuwdek. Het doet pijn aan m'n ogen. En die kou, 's morgens als je uit bed stapt. Nu ik weet dat het een uur duurt voordat het huis 's morgens weer een beetje op temperatuur is, kom ik er helemaal niet meer uit. Binnen dat uur moet ik trouwens de deur uit. De deur uit in m'n Hunters, een hopeloze poging om nog enigszins charming eruit te zien in rubberlaarzen. Het kan niet anders, ik moet goeie geen-uitglij laarzen aan want anders ligt m'n knieschijf in de sneeuw. Tot nu toe hebben m'n hunters hun dienst bewezen dus ik vertrouw op ze. Schuivend door vijftien centimeter sneeuw zoek ik de auto om vervolgens in dat ding achter 1007 km file aan te schuiven. Des te blijer ben ik als ik 's avonds weer veilig thuis ben, naast de kachel zit en er voor me wordt gekookt en ik alleen nog maar lekker hoef te knuffelen met m'n kleine man die ik de hele dag heb gemist.
Kleine man wil ik de sneeuw dan toch niet onthouden. Dat ik er een stronthekel aan heb, betekent niet dat ik dat overdraag. Dus in vol ornaat gingen we vanmorgen met z'n tweetjes lekker naar buiten. In onze regenlaarzen, Morrison dikke sokken, dikke truie, lange onderbroek onder z'n spijker. Bring it on baby. Ik deed m'n best, sleetje rijden, slenteren door onaangetaste sneeuw. Ik genoot van Morrisons lach en ik vergat de tijd... We bleven te lang, we liepen te ver. M'n boefje riep KOUD, mijn voeten deden zeer, de speen hielp niet meer en de slee was niet meer leuk. Met een huilende Morrison op de arm liep ik naar huis. Een lege slee achter me aan trekkend die telkens tegen m'n hielen knalde.
Thuis zette ik de kachel op vijfentwintig, Pingu dvd aan en lekker met thee en koekjes samen onder een dekentje op de bank. Dag winter, flikker maar op.












3 opmerkingen:

  1. Nu lach ik toch weer van linkeroor naar rechteroor met je stukje...de enige volwassen persoon die blij lijkt te zijn als het sneeuwt ben ikzelve, hihihi!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hihi,.... ik ken die taferelen, al was er bij ons wel een pak minder file.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. JA! Ik heb ook een gruwel hekel aan vries/sneeuw kou. Ik bedacht me vandaag nog dat er een moment gaat komen dat mijn zoontje wil schaatsen..en dat ik dan mee moet.
    Op naar de lente!!

    BeantwoordenVerwijderen