yellow tuesday

blue monday

hello kitty's

Bij ons thuis wonen twee katten, inmiddels 11 en 12 jaar oud. Ze heten Meisje en Jongen. Ze komen uit het asiel. Ik weet het nog precies. Op 29 december 2007 waren we nauwelijks vier maanden gesettled in ons nieuwe huis en gingen we naar het dierenasiel om te kijken of ze twee kittens hadden die een thuis konden gebruiken. Ik weet niet eens meer of ze kittens hadden. Ik zag Jongen en ik was verkocht. Binnen drie seconden had ik mezelf en Ryan omgepraat dat het veel verstandiger was om wat oudere katten te nemen in plaats van kittens die nog opgevoed moeten worden. We waren immers onregelmatig thuis vanwege werk. En wat een toeval, bij Jongen (toen nog Antar), hoorde Meisje (toen nog Mimi). Want ja, ik had naast dat ik graag kittens wilde ook nog de eis dat ik een setje wilde. In ons huis was plek genoeg voor twee en een paartje vind minder snel een huis dus ik wilde perse een koppeltje adopteren. We gingen direct met de buit naar huis. We overleefden het eerste nieuwjaarsvuurwerkspektakel met z'n viertjes.

Drie maanden later bleek Meisje een continue aan de diarree zijnde schuwste kat van het westelijk halfrond en Jongen een doodzieke suikerpatiënt. Echtelijke ruzies, overspannen gek*t met injectienaalden, bye bye uitslapen voor de rest van ons leven met een Jongen die elke 12 uur een insulineshot moet krijgen. Dag dag money down de insuline-injectienaalden-drain. Een toestand is het. Maar opgeven komt niet in mijn woordenboek voor. Althans niet tot je het uiterste geprobeerd hebt. Je kiest zelf voor huisdieren, de risico's zijn inclusief.

En het lukt ons, al meer dan zes jaar! Een leven met stipt elke twaalf uur een spuit geven aan een kat. Een nachtje weg kunnen vanwege onze fantastische buurvrouw die wel een spuitje wilde leren zetten. Mopperend Meisje's verloren druppels poep van de vloer boenen. Engelengeduld met een schuwe poes die nu zelfs graag op schoot komt liggen bij visite. Een prachtige rode kater en een schattig zwartwit poesje.

Drie jaar later kwam bewoner vijf erbij. De rollen werden omgekeerd en de katten hadden geduld met ons. Ineens een onvoorspelbare aandacht opeisende baby in huis. De wederzijdse omgang is onbeschrijfelijk mooi om te zien. Hoe de katten de baby gedoogden, hoe geduldig ze waren met een onbehouwen dreumes die lomp naar de katten maait tot een kleuter die liefkozend over de kopjes aait en ondertussen verkondigt hoe lief de poesjes wel niet zijn.

Onbetaalbaar, letterlijk en figuurlijk. Maar of ik er hierna nog een keer aan begin...

CYB

Joon maakte een oldskool papieren boekje om elke dag een blessing in te schrijven. Ik vind het een briljant idee. Ik doe mee! Sinds donderdag 2 januari staat er bij elke dag een regeltje geschreven in mijn agenda. Daar word ik blij van. Tnx joon!

Ik deed impulsief een gewaagde gok deze week: ik kocht een tweedehands laptop via marktplaats. Binnen 24 uur ging ik van bod naar tweedehandse laptop in huis... Ik ben in die 24 uur twee keer van de stress gestorven en ik heb vijf pruiken grijze haren gekweekt maar potjandosie: wie niet waagt wie niet wint!

Zenuwachtig stapte ik dinsdagavond in de auto naar een onbekend adres om bij een onbekende man naar zijn laptop te komen kijken. Hele rampscenario's gingen door mijn hoofd. Had ik voldoende voorzorgsmaatregelen genomen? Misschien zou ik aanbellen, binnen worden gelaten, inelkaar gerost en beroofd van mijn gevulde portemonnaie buiten geschopt en leeg bloedend op een stoep in IJburg eindigen... Voor de zekerheid liet ik de mail met adresgegevens op de iPad openstaan zodat m'n Tijger wist waar ik was als ik niet zou terugkeren van mijn tocht. 

Ik vertrok extra een beetje te laat om een reden te hebben voor een kort telefoontje naar de MAN, namelijk dat ik iets later zou komen. Een jonge vriendelijke stem met Limburgse tongval nam op. Iets geruster stapte ik in de auto op weg naar mijn impulsieve aankoop. Ik belde aan en een meisje van in de twintig liet me binnen. De potentiële womanslayer stond in de woonkamer. Ik zag de laptop op de tafel staan. De MAN stak z'n hand uit en ik keek hem recht in de ogen aan. Het was een aardige hippe jongen die in de Apple Store bleek te werken en de macbook van zijn zusje verkocht omdat ze net een nieuwe had gekregen. Een megavlaag van opluchting en een übervertrouwen in de ongetwijfeld goede staat van de tweedehands laptop vlijden zich over mij heen. Binnen tien minuten stond ik buiten met laptop. Zonder ook maar iets gecheckt te hebben.
Ik heb 'm nu een kleine week. En hij is nog steeds helemaal in orde. Lucky bastard me. Nu zit ik hier glunderend te bloggen op mijn witte macbook.

Woensdag genoot ik van een middagje miss Majo met Wiesjewollepop. En de hele week genoot ik al van ons huisje met na 7 jaar eindelijk 'iets' boven de bank. Ik ben ook al jaren van plan om mooie foto's te gaan maken van het huis. Misschien moet dat nu maar eens snel een keer gebeuren. Eerst opruimen...

Fijne week allemaal! 

Anki begon met het tellen van de mooie dingen van het leven. Kijk eens op haar geweldige blog Zilverblauw!

kindertelevisie

Twaalf jaar van mijn werkleven heb ik doorgebracht met publieke kindertelevisie maken. Universitair afgestudeerd op kindertelevisie, voorafgegaan door levenslange kijkervaring. Met gegronde redenen zouden sommige televisiezaken het huis niet inkomen, niet op tv, niet op dvd, niet on demand, niet op youtube.
Hoe kan het dan dat ik nu in een woonkamer zit waar het hysterische Team Umizoomi aanstaat? Of waar Wonderteam niet gillend af wordt gezet, de dvd van Go Diego Go in de kast staat en Fluffyjetproductions in de favorietenlijst op youtube zit? Behalve televisie zijn er meer van dit soort dingen. Zoals waarom ik Cars sokken, puzzles, opbergbak en campingkinderklapstoeltje kocht. Het is lelijk...
What the f*ck doet een kind met je hersenen? Ohja, iets met meezingen en dansen met de tv en die glimlach van oor tot oor.

CYB

Vrijdag op de valreep vrij genomen. Heerlijke dag aan m'n blog geprutst en thuis gerommeld. Le grande Tigre nam tijdschrift Zin voor me mee. Nog nooit van gehoord maar exclusief: Connie Palmen. Connie is hèt. Ik las het artikel en ik moest de tranen wegslikken. Zo wijs, mooi en waar. Over prachtige 'ja's' in het leven die (mede) mogelijk gemaakt worden door voorafgaande 'nee's'. Ik wilde hier gaan samenvatten en quoten maar ik doe het niet. Dat doet af aan de woorden van Connie Palmen. Godverdomde lief dat hij dat zag en mee nam voor mij. Tweede ronde wegslikkers.

Het weekend was mooi. Met le petit tigre naar limburg. Toevallig treffen met den nonkel, opa en Morrison samen zien, logeren bij drs. P. en de schminkworkshop die ik van haar voor m'n verjaardag kreeg. Het leven is mooi.

Kijk voor meer blessings bij Anki van Zilverblauw. Zij begon met tellen.

helloow 2014

Sinds dinsdag ben ik een blog aan het schrijven. Op oudjaarsdag wilde ik stilstaan bij het afgelopen jaar. Op nieuwjaarsdag wilde ik gelukswensen plaatsen en alvast dromen over het komende jaar. Vandaag heb ik nog steeds niks geschreven. Mijn hoofd is leeg. Dat is al een tijdje zo. Alsof ik een beetje verdoofd door het leven ga. Ik heb het fijn en mijn leven kabbelt voort. Ik sta nergens lang bij stil, ik denk weinig na, ik lees nooit meer een boek, ik erger me over de never ending afwas, kijk naar Breaking Bad en Dexter en ik ga zo af en toe eens uiteten met vriendinnetjes. 

Het is soms alsof ik een bal in mijn hoofd heb. Fijn rond en vol. Met een smalle lege ruimte tussen de bal en mijn schedel. Daar is nog plek. Voor denken, lezen en mijmeren. Ik verlang ernaar, ik mis het, ik deed het veel maar ergens ben ik daar onbewust en zonder reden mee opgehouden. 

Dus dat ga ik doen in 2014. Happy New Year!! xx